Vampirizam

Epidemija vampirizma se 20-ih i 30-ih godina 18. veka razbuktala u Srbiji koja je nakon Požarevačkog mira bila Kraljevina pod vlašću Austrije (1718 do 1739). Nakon što su austrijski sudski i medicinski stručnjaci »verifikovali« postojanje vampira, diljem dvoglave monarhije postalo je neverovatno popularno ekshumirati mrtvace, rezati im glave ili ih probadati glogovim kolcima. Bečki dvor osnovao je za tu svrhu tzv. vampirsku komisiju, a Marija Terezija morala je naposletku objaviti tzv. Vampirski edikt, kojim su se zabranile dalje ekshumacije i skrnavljenje leševa.
Pojave vampirizma u Srbiji, koje se najvjerojatnije svode na epidemiju antraksa, bečki su »vampirolozi« u potrazi za dobrom zaradom naduvali do neslućenih razmera, tvrdeći da je svaki mrtvac čije se telo  nije raspalo u roku od dva meseca zapravo nemrtvi krvopija, iako nije nepoznato da proces raspadanja tela traje bitno duže. No, zahvaljujući njihovim alarmantnim izvještajima, vampir je postao salonska tema dokone Europe.

Veruje se da je prvo pominjanje pojma vampir u zapadnoj Evropi bilo u austrijskom časopisu „Vossiche Zeitung“, broj 98, koji je objavljen 1725. U tom časopisu se nalazi izveštaj po kojem je u selu Kisiljevu umro izvesni Petar Blagojević, a posle njega još deset osoba u narednih 24 časa. Na samrti bi ljudi izjavili da im se Blagojević ukazivao i da ih je davio te od toga moraju umreti a njegova supruga je pobegla neposredno posle tih čudnih zbivanja izjavivši da joj je u snu došao mrtav muž tražeći joj svoje opanke. Iz Beča je poslat tim lekara i stručnjaka u Kisiljevo kako bi se utvrdilo o čemu se zapravo radi. Nakon otvaranja kovčega Petra Blagojevića (zapisano kao Peter Plogojowitz), zabeleženo je da je telo bilo očuvano u potpunosti kao da je i dalje živ, a da je u njegovim ustima bilo malo sveže krvi.

Pored Blagojevića austrijski i engleski izvori pominju i izvesnog Arnolda Paolea, vojnika, koji je, navodno, imao bliski susret sa vampirom u Grčkoj, odakle je i doneo zarazu. On je, navodno, ubio vampira ali se posle toga osećao loše i ubrzo je umro u selu Medvedja kraj Kruševca, posle čega su krenuli napadi vampira u ovom kraju. Njegovo telo je kasnije ekshumirano (od strane vlasti!) i podvrgnuto "kuri" kocem, ali ni posle toga napadi nisu sasvim prestali. Izvestaj austrijskih lekara je poznat pod nazivom Visum et Repertum.

Navodimo i engleske prevode originalnih izveštaja austrijskih stručnjaka.

Peter Plogojowitz (1725)

"After a subject by the name of Peter Plogojowitz had died, ten weeks past - he lived in the village of Kisilova, in the Rahm district [of Serbia] - and had been buried according to the Raetzin custom, it had been revealed that in this same village of Kisilova, within a week, nine people, both old and young, died also, after suffering a twenty-four hour illness. And they said publicly, while they were yet alive, but on their death-bed, that the above-mentioned Peter Plogojowitz, who had died ten weeks earlier, had come to them in their sleep, laid himself on them, so that they would have to give up the ghost. The other subjects were very distressed and strengthened even more in such beliefs by the fact that the dead Peter Plogojowitz’s wife, after saying her husband had come to her and demanded his opanki, or shoes, had left the village of Kisilova and gone to another.
"And since with such people (which they call vampires) various signs are to be seen - that is, the body undecomposed, the skin, hair, beard, and nails growing - the subjects resolved unanimously to open the grave of Peter Plogojowitz and to see if such above-mentioned signs were really to be found on him. To this end they came here to me and, telling of these events, asked me and the local pope, or the parish priest, to be present at the viewing. And although I at first disapproved, telling them that the praiseworthy administration should first be dutifully and humbly informed, and its exalted opinion about this should be heard, they did not want to accommodate themselves to this at all, but rather gave this short answer: I could do what I want, but if I could not accord them the viewing and the legal recognition to deal with the body according to their custom, they would have to leave house and home, because by the time a gracious resolution was received from Belgrade, perhaps the entire village - and this was already supposed to have happened once before under the Turks - could be destroyed by such an evil spirit, and they did not want to wait for this.
"Since I could not hold such people from the resolution they had made, either with good words or with threats, I went to the village of Kisilova, taking along the Gradisk pope, and viewed the body of Peter Plogojowitz, just exhumed, finding, in accordance with thorough thoughtfulness, that first of all I did not detect the slightest odor that is otherwise characteristic of the dead, and the body, except for the nose, which was somewhat fallen away, was completely fresh. The hair and beard - even the nails, of which the old ones had fallen away - had grown on him; the old skin, which was somewhat whitish, had peeled away, and a new fresh one had emerged under it. The face, hands, and feet, and the whole body were so constituted, that they could they could not have been more complete in his lifetime. Not without astonishment, I saw some fresh blood in his mouth, which, according to the common observation, he had sucked from the people killed by him. In short, all the indications were present that such people (as remarked above) are said to have.
"After both the pope and I had seen this spectacle, while the people grew more outraged than distressed, all the subjects, with great speed, sharpened a stake - in order to pierce the corpse of the deceased with it - and put this at his heart, whereupon, as he was pierced, not only did much blood, completely fresh, flow also through his ears and mouth, but still other wild signs (which I pass by out of high respect) took place. [ He means that the corpse had an erection] Finally, according to their usual practice, they burned the often-mentioned body, in hoc casu, to ashes, of which I inform the most laudable Administration, and at the same time would like to request, obediently and humbly, that if a mistake was made in this matter, such is to be attributed not to me but to the rabble, who were beside themselves with fear.

"- Imperial Provisor, Gradisk District."

Visum et Repertum (1732)

"After it had been reported that in the village of Medvegia the so-called vampires had killed some people by sucking their blood, I was, by high degree of a local Honorable Supreme Command, sent there to investigate the matter thoroughly along with officers detailed for that purpose and two subordinate medical officers, and therefore carried out and heard the present inquiry in the company of the captain of the Stallath Company of haiduks (a type of soldier), Gorschiz Hadnack, the standard-bearer and the oldest haiduk of the village, as follows: who unanimously recounted that about five years ago a local haiduk by the name of Arnold Paole broke his neck in a fall from a haywagon. This man had during his lifetime often revealed that, near Gossowa in Turkish Serbia, he had been troubled by a vampire, wherefore he had eaten from the earth of the vampire's grave and had smeared himself with the vampire's blood, in order to be free from the vexation he had suffered. In 20 or 30 days after his death some people complained that they were being bothered by this same Arnod Paole; and in fact four people were killed by him.
"In order to end this evil, they dug up this Arnold Paole 40 days after his death - this on the advice of Hadnack, who had been present at such events before; and they found that he was quite complete and undecayed, and that fresh blood had flowed from his eyes, nose, mouth, and ears; that the shirt, the covering, and the coffin were completely bloody; that the old nails on his hands and feet, along with the skin, had fallen off, and that new ones had grown; and since they saw from this that he was a true vampire, they drove a stake through his heart, according to their custom, whereby he gave an audible groan and bled copiously.
"Thereupon they burned the body the same day to ashes and threw these into the grave. These people say further that all those who were tormented and killed by the vampire must themselves become vampires. Therefore they disinterred the above-mentioned four people in the same way. Then they also add that this Arnod Paole attacked not only the people but also the cattle, and sucked out their blood. And since the people used the flesh of such cattle, it appears that some vampires are again present here, inasmuch as, in a period of three months, 17 young and old people died, among them some who, with no previous illness, died in two or at the most three days. In addition, the haiduk Jowiza reports that his step-daughter, by name of Stanacka, lay down to sleep 15 days ago, fresh and healthy, but at midnight she started up out of her sleep with a terrible cry, fearful and trembling, and complained that she had been throttled by the son of a haiduk by the name of Milloe, who had died nine weeks earlier, whereupon she had experienced a great pain in the chest and became worse hour by hour, until finally she died on the third day.
"At this we went the same afternoon to the graveyard, along with the often-mentioned oldest haiduks of the village, in order to cause the suspicious graves to be opened and to examine the bodies in them, whereby, after all of them had been dissected, there was found:

"1. A woman by the name of Stana, 20 years old, who had died in childbirth two months ago, after a three-day illness, and who had herself said, before her death, that she had painted herself with the blood of a vampire, wherefore both she and her child - which had died right after birth and because of a careless burial had been half eaten by the dogs- must also become vampires. She was quite complete and undecayed. After the opening of the body there was found in the cavitate pectoris a quantity of fresh extravascular blood. The vessels of the arteries and veins, like the ventriculis ortis, were not, as is usual, filled with coagulated blood, and the whole viscera, that is, the lung, liver, stomach, spleen, and intestines were quite fresh as they would be in a healthy person. The uterus was however quite enlarged and very inflamed externally, for the placenta and lochia had remained in place, wherefore the same was in complete putredine. The skin on her hands and feet, along with the old nails, fell away on their own, but on the other hand completely new nails were evident, along with a fresh and vivid skin.
"2. There was a woman by the name of Miliza (60 years old), who had died after a three-month sickness and had been buried 90-some days earlier. In the chest much liquid blood was found; and the other viscera were, like those mentioned before, in a good condition. During her dissection, all the haiduks who were standing around marveled greatly at her plumpness and perfect body, uniformly stating that they had known the woman well, from her youth, and that she had; throughout her life, looked and been very lean and dried up, and they emphasized that she had come to this surprising plumpness in the grave. They also said that it was she who started the vampires this time, because she had eaten of the flesh of those sheep that had been killed by the previous vampires.
"3. There was an eight-day-old child which had lain in the grave for 90 days and was similarly in a condition of vampirism.
"4. The son of a haiduk, 16 years old, was dug up, having lain in the earth for nine weeks, after he had died from a three-day illness, and was found like the other vampires.
"5. Joachim, also the son of a haiduk, 17 years old; had died after a three-day illness. He had been buried eight weeks and four days and, on being dissected; was found in similar condition.
"6. A woman by the name of Ruscha who had died after a ten-day illness and had been buried six weeks previous, in whom there was much fresh blood not only in the chest but also in fundo ventriculi. The same showed itself in her child, which was 18 days old and had died five weeks previously.
"7. No less did a girl ten years of age, who had died two months previously, find herself in the above-mentioned condition, quite complete and undecayed; and had much fresh blood in her chest.
"8. They caused the wife of the Hadnack to be dug up, along with her child. She had died seven weeks previously, her child - who was eight weeks old- 21 days previously, and it was found that both mother and child were completely decomposed, although earth and grave were like those of the vampires lying nearby.
"9. A servant of the local corporal of the haiduks, by the name of Rhade, 21 years old, died after a three-month-long illness, and after a five week burial was found completely decomposed.
"10. The wife of the local bariactar, along with her child, having died five weeks previously, were also completely decomposed.
"11. With Stanche, a local haiduk, 60 years old; who had died six weeks previously, I noticed a profuse liquid blood, like the others, in the chest and stomach. The entire body was in the oft-named condition of vampirism.
"12. Milloe, a haiduk, 25 years old; who had lain for six weeks in the earth, also was found in the condition of vampirism mentioned.
"13. Stanoika, the wife of a haiduk, 20 years old, died after a three-day illness and had been buried 18 days previously. In the dissection I found that she was in her countenance quite red and of a vivid color, and, as was mentioned above, she had been throttled, at midnight, by Milloe, the son of the haiduk, and there was also to be seen, on the right side under the ear, a bloodshot blue mark, the length of a finger. As she was being taken out of the grave, a quantity of fresh blood flowed from her nose. With the dissection I found; as mentioned often already, a regular fragrant fresh bleeding, not only in the chest cavity, but also in ventriculo cordis. All the viscera found themselves in a completely good and healthy condition. The hypodermis of the entire body, along with the fresh nails of hands and feet, was as though completely fresh.

"After the examination had taken place, the heads of the vampires were cut off by the local gypsies and burned along with the bodies, and then the ashes were thrown into the river Morava. The decomposed bodies, however, were laid back into their own graves. Which I attest along with those assistant medical officers provided for me. Actum ut supra:

"L.S. Johannes Fluchinger, Regimental Medical Officer of the Foot Regiment of the Honorable B. Furstenbusch.
"L.S. J.H. Siegel, Medical Officer of the Honorable Morall Regiment.
"L.S. Johann Friedrich Baumgarten, Medical Officer of the Foot Regiment of the Honorable B. Furstenbusch.
"The undersigned attest herewith that all which the Regimental Medical Officer of the Foot Regiment of the Honorable B. Furstenbusch has observed in the matter of vampires - along with both medical officers who signed with him - is in every way truthful and has been undertaken, observed, and examined in our own presence. In confirmation thereof is our signature in our own hand, of our making, Belgrade, January 26, 1732.
"L.S. Buttener, Leieutenant Colonel of the Honorable Alexandrian Regiment.
"L.S. J.H. von Lindenfels, Officer of the Honorable Alexandrian Regiment."

Blogged with Flock

,,Ludi" Princ Djordje

Princ Đorđe je prvi sin kralja Petra i Zorke, ćerke kralja Nikole. Postao je prestolonaslednik 1903. posle Majskog prevrata, ali je 1909. abdicirao. Stalno u sukobu sa bratom Aleksandrom, 1925. je prvo interniran na kraljevsko dobro Belje u Baranji, a potom u lečilište za duševno obolele u Toponici kraj Niša. Oslobodili su ga Nemci, ali je odbio njihovu ponudu da vlada Srbijom. Živeo je mirno u Beogradu, do kraja poštovan i voljen u narodu.
Karađorđevićima je bilo mnogo stalo do ugleda i dostojanstva svoje dinastije i članova kraljevskog doma. Kada je svojevremeno, princ Đorđe, koji je, uz to, tada zauzimao i položaj prestolonaslednika, nastavljača dinastije, svojim skandaloznim postupcima, čiji je vrhunac predstavljalo ubistvo sluge, ozbiljno narušio taj ugled, sam je abdicirao i odlukom Krunskog saveta, vlade i Skupštine za prestolonaslednika je proglašen njegov mlađi brat Aleksandar.
Iako je voleo svog starijeg sina i u njega polagao velike nade, sam kralj Petar tražio je da se ozakoni dvorski statut kojim bi se ubuduće uređivali odnosi u kraljevskom domu i stalo na put svakom narušavanju dostojanstva i ugleda dinastije.
Dvorski statut, poznat pod imenom Porodični pravilnik za članove srpskog kraljevskog doma, donet je 1909. godine, kada su ga potpisali i time se na njegovo poštovanje obavezali, osim kralja Petra i njegovi sinovi Đorđe i Aleksandar, knez Arsen i njegov sin knez Pavle. Pravilnik je ozakonjen u Skupštini u februaru 1911. godine.
Glavni cilj Pravilnika bio je da uredi starešinsku vlast kralja, vladaoca, nad članovima kraljevskog doma: određuje im mesto stanovanja, vrši nadzor nad njihovim vođenjem kuće i vaspitanjem dece, bez njegovog odobrenja ne mogu stupiti u brak, niti učiniti bilo kakvo delo od javnog značaja, ne mogu primiti stranu službu, niti se nastaniti na strani. Štaviše, kraljevo odobrenje je bilo potrebno i za njihovo putovanje van zemlje.
Svi članovi kraljevskog doma dužni su poštovati u licu kralja starešinu doma, pomagati mu u vršenju njegovog starešinskog zadatka „savršenom i besprekornom odanošću i poslušnošću“. Za prekršaj propisanog ponašanja, vladalac svakom članu kraljevskog doma može izreći „disciplinske kazne“, i to, u zavisnosti od težine prekršaja: 1) zapisanu opomenu, 2) zapisani ukor, 3) isključenje iz svih počasti na kraće ili duže vreme, 4) isključenje iz Dvora na kraće ili duže vreme i 5) isključenje iz Dvora zauvek.
Sve kazne kralj izriče sam, ali, pre izricanja kazne
isključenja iz dvora, mora saslušati Krunski savet, čije mišljenje nije obavezno. Svaku izrečenu kaznu kralj može sam da oprosti, ali kaznu isključenja iz dvora zauvek ne može da ukine bez saslušanja Krunskog saveta.
Dvorski statut donet je prvenstveno zbog ponašanja princa Đorđa. Kako se njegovi postupci nisu bitno izmenili, da bi se otkrili dublji koreni takvog „neuputnog i nepriličnog“ ponašanja, podvrgnut je u Parizu lekarskom pregledu i na osnovu nalaza psihologa lečen je kratko vreme u jednom neuropsihijatrijskom sanatorijumu u Švajcarskoj.
Posle toga, 12. septembra 1912. sazvan je Krunski savet pod predsedništvom kralja Petra. Savet je saslušao izveštaje lekara i na osnovu njih zaključio da se prema princu Đorđu ne primeni disciplinska kazna, već treba „preduzeti sistematsko lečenje, pa i na taj način preduprediti slične postupke“.
Od lečenja, međutim, nije bilo ništa: samo pet dana posle zasedanja Krunskog saveta objavljena je opšta mobilizacija, a potom je otpočeo i Prvi balkanski rat.
Kraljević Đorđe je tada došao u zemlju i zatražio od brata Aleksandra, koji je tada komandovao Prvom armijom, da se i njemu dodeli kakva komanda. Znajući za odluku Krunskog saveta, prestolonaslednik ga je odvraćao, navodeći sasvim druge razloge: „Rat je velika muka... Ako svi izginemo u ratu, ko će dođavola ostati, da nam se seme ne zatre“.
Princ Đorđe se kasnije žalio Jovanu Žujoviću da mu ne daju nikakvu komandu, a on je, veli, zdrav, samo je slomljen od unutrašnjeg bola što ga zapostavljaju. Ne prihvata bilo kakvu komandu: neće puk, nego armiju, kako bi se izjednačio s bratom Aleksandrom.
U Prvom svetskom ratu, na Đorđev zahtev, general Stepanović mu je dao da komanduje jednom jedinicom. Bio je ranjem već u prvom boju, na Mačkovom kamenu, po nekima, zbog nespretnosti pri komandovanju. Posle oporavka govorio je da je zadovoljan što je ranjen, „sada mi je ta rana kapital, jer moj brat nije nigde ni ogreban u ratu, a ja ću to iskoristiti kada mi bude trebalo“. Sve strahote rata, međutim, nije ni osetio, jer se sve to vreme nalazio van zemlje, u Rimu, Parizu...

ISPADI NA FRONTU
Ivanu Meštroviću je ispričao jedan oficir da su Đorđa morali odstraniti s fronta, jer je pravio ispade. Tako je i ranjen, pošto je, ne obavestivši komandu, jurnuo sa svojom jedinicom preko gole uzbrdice, pa su gotovo svi njegovi vojnici bili prosto pokošeni.




PRVIH godina neposredno posle rata izgledalo je da su odnosi između regenta Aleksandra i princa Đorđa ostali nepomućeni. Za vreme svog boravka u Parizu u februaru 1919, Aleksandar se u nekoliko navrata sastajao sa svojim bratom, zajedno su izlazili, ručavali...
Aleksandar je, vršeći kraljevsku vlast, na neki način sve više pitan i kao starešina kraljevskog doma. Kada je knez Pavle imao ozbiljnu nameru da se oženi jednom italijanskom princezom, čija je majka bila Nemica, regent mu je odgovorio da, iz političkih razloga, nije vreme da se oženi Italijankom, da treba da odloži ženidbu i dođe odmah u Srbiju. I knez Pavle ga je poslušao: oženio se tek 1923. godine, kneginjom Olgom, ćerkom grčkog kneza Nikole. Vojvoda od Jorka bio je kum i ovom kneževskom paru.
Iznenada, u martu 1921, kraljević Đorđe je došao u Beograd posle toliko godina boravka u inostranstvu. Njegova pojava izazvala je interesovanje javnosti, a on sam joj je davao povoda svojim senzacionalističkim izjavama u štampi.
Po dolasku u Beograd marta 1921, na pitanje da li žali zbog abdikacije, rekao je da je samo jednom zažalio, i to 1915. godine pri povlačenju srpske vojske, jer, da je on bio na mestu vrhovnog komandanta, postupio bi drukčije, te bi stradanja i žrtava bilo manje.
Žalio se što mu je već u Prvom balkanskom ratu bila uskraćena komanda, jer mu je, navodno, i vojvoda Putnik saopštio da će on biti komandant Druge armije, pošto će njegov brat Aleksandar kao prestolonaslednik biti komandant Prve armije. Posle svega, on je odlučan da, „bez ikakvih sentimentalnih obzira“, istera tu stvar na čistinu. Zbog „negiranja“ njegovih prava, 23. marta uputio je pismo vladi, zahtevajući „da se ovakvim postupcima moga mlađega brata prema meni jednom stane na put, i da mi se jednom za svagda odredi ono što mi bezuslovno sleduje“.
Đorđe je u pismu tražio komandu u vojsci, upotrebu dvorskih kola i dvorskih jahaćih konja, stan i druge prinadležnosti koje mu, navodno, pripadaju kao članu kraljevskog doma.
Princa je najviše zanimalo kako će se u ustavu rešiti pitanje budućeg prestolonaslednika, i to je bio glavni razlog njegovog dolaska. Za vreme rada Ustavotvorne skupštine njegovi prijatelji nastojali su da pokrenu to pitanje, nalazeći da njegova ostavka data pre rata nema više važnosti i da on stoga ima pravo na prestolonasleđe. Smatrali su da bi donošenjem ustava i stupanjem na presto regenta Aleksandra, Đorđe, po prirodnom pravu, došao na položaj prestolonaslednika.
Kraljević je zaista sa živom pažnjom pratio kako se odvija ustavna rasprava, naročito onog člana koji se odnosi na pitanje prava nasleđa. U pismu Nikoli Jeremiću pisao je da se približava rasprava toga člana ustava i „čim bude izglasan, bilo ovako, bilo onako, odmah ću vam depešom cimnuti... Ova je nedelja sudbonosna, sve do 15. o. m. (maja), dotle će se zasigurno znati sve...
Idemo da vidimo. Republikanac Milovan Lazarević govoriće za mene“.
Listovi „Beogradski dnevnik“ i „Balkan“ pisali su u nekoliko mahova da princ Đorđe svojim novcem podržava republikanski pokret. U predloženom članu ustava o nasleđu predviđalo se da će buduć kralj Aleksandar, ako nema muškog potomstva, sebi odrediti naslednika iz pobočne linije, a s pristankom Narodne skupštine.
Slobodan Jovanović je našao za shodno da javno komentariše taj predlog, ističući da bi, po tom članu, budući prestolonaslednik mogao biti i princ Đorđe. Obrazlažući to svoje mišljenje, naveo je da ranija Đorđeva ostavka na presto Kraljevine Srbije „ne može ugasiti njegovo pravo na presto u novoj Kraljevini SHS. Ako je između njega i njegovog brata promenjen red nasledstva, to još ne znači da je i samo njegovo pravo nasledstva ugašeno... Ostaje kraljević Đorđe kao pobočna linija“.
To je veoma oraspoložilo nezadovoljnog princa, ali je već sutradan mogao da pročita u vladinom organu „Samoupravi“ da se ona ne slaže sa takvim mišljenjem Slobodana Jovanovića, iz čega je zaključio - „radikali i demokrati su protiv mene“.
Svejedno, u Ustavu je prihvaćen neizmenjeni predlog o nasleđu, i to je podstaklo Đorđeve pretenzije. Posle smrti kralja Petra, u vreme dok je njegov naslednik Aleksandar bio bolestan i nalazio se na lečenju u Parizu, učestali su napisi, naročito u stranoj štampi, o pretenzijama kraljevića Đorđa, čak i takvi da će kralj Aleksandar da abdicira u korist svoga brata. Zvanični demanti vlade tu nisu mnogo koristili, a sam Đorđe ništa nije hteo da demantuje, niti je to od njega traženo. Za njega kao pretendenta najvažnije je bilo da se njegovo ime stalno pominje i da se on i dalje održava u centru pažnje javnosti.
Aleksandar nije obraćao previše pažnje na to što se Đorđe rđavo izražava o njemu, niti je mnogo cenio one koji su, da bi mu se dodvorili, sve to mu dostavljali. Bilo je i trenutaka kada je i Đorđe cenio svoga brata. Jednom je rekao kraljevom ađutantu: „Pametan je ovaj Sandro kao bog. Zna on šta Pašić misli u desetoj sobi. Zar niste primetili kako je stalno zamišljen. Kada jede, njegova pamet nije kod onog ručka, nego ovde... Kod tih reči on skoči i udari visoko u zid.“

KRALJ NA IZDISAJU
KAO razlog dolaska u Beograd, Đorđe je naveo i posetu svom bolesnom ocu, kralju Petru, ali se nije mnogo zanimao za njega. Pošto ga je jednom posetio i video da ne može ni da govori, preporučio je ađutantima da nikoga ne primaju kako se ne bi videlo u kakvom je stanju stari kralj, da ga nikud ne izvode kako bi u narodu ostala lepa uspomena na njega.

POČETKOM 1922. godine odnosi između dva brata počeli su da se pogoršavaju. Povod je bio kraljeva veridba, koju je Đorđe video kao opasnost da će njegov brat konačno sam rešiti pitanje nasleđa. Unapred je već odlučio da na planiranu svadbu ne ide, ali se savetovao sa svojim prijateljem Mikom Alasom na koji način taj svoj gest da izrazi.
S vremenom, kako se svadba bližila, postajao je sve razdražljiviji, ispoljavajući svoju poznatu neurotičnu agresivnost u susretima sa ljudima u pariskom hotelu u kojem je stanovao, kao i u poslanstvu svoje zemlje, gde je svakodnevno navraćao.
Posle iznenadne smrti dotadašnjeg poslanika Milenka Vesnića, njega je zamenio u svojstvu otpravnika poslova Miloš Mihailović, čovek manjeg političkog autoriteta. To je omogućilo kraljeviću Đorđu da prosto zagospodari poslanstvom: svakodnevno je šikanirao činovnike Poslanstva, pa i samog otpravnika poslova.
Mihailović je, i sam pogođen, odmah obavestio o takvom Đorđevom ponašanju svog ministra Ninčića: “Već ima dva meseca kako nj.v. kraljević Đorđe s vremena na vreme pada u jaču duševnu razdraženost i u tom stanju vrši akte i govori stvari koje nisu normalne. Kad ga to uhvati, onda je njegovo ponašanje neizdržljivo, a često i opasno. U poslednje vreme njegova je razdraženost sve veća i češća. Odavno već kraljević dolazi svaki dan u poslanstvo i vrlo često izaziva svađu i skandal. Prepire se sa poslugom, svađa se sa činovnicima i preti. Hoteći izbeći skandal po svaku cenu, naredio sam činovnicima i posluzi da se sklone kad on naiđe... Ali, ukoliko sam ja mirniji bio, utoliko je on bio razdražljiviji i počeo je onu njegovu uobičajenu viku i lupnjavu.
“Sličnih skandala pravio je i u hotelu ‘Kontinental’: jednoj gospođi u hodniku pokazao je svoj ud, a direktoru hotela pretio je da je već ubio jednog svog sobara. Posle ovoga kraljević je prestao opštiti sa mnom. Iako sada ni sa kim ne govori u poslanstvu, ipak dolazi svako jutro... On sobom nosi napunjen revolver, koji često vadi i jednu veliku štapinu.
“Kao što rekoh, duševna razdraženost kraljevića je s dana u dan sve veća, i ostaviti ga ovako značilo bi rizikovati veliki skandal, jer on u momentu razdraženja može učiniti grdnu nesreću. Jasno je kao dan da on ima oslabele nerve i da treba da se leči. Najbolje bi bilo odvesti ga iz Pariza u neko manje mesto u Francuskoj, ili drugoj nekoj zemlji, gde bi bio na lečenju i pod kontrolom lekara i trojice jakih ljudi.”
Kao odgovor na taj svoj izveštaj, otpravnik poslova u Parizu primio je šifrovani telegram od ministra Ninčića da je kralj usvojio njegov predlog o potrebi lečenja kraljevića Đorđa: da bi se utvrdilo “pravo stanje njegovog zdravlja”, potrebno je da ga pregledaju dvojica specijalista, profesori Univerziteta, koji bi posle toga mogli da kažu “šta treba učiniti radi lečenja”.
Otpravnik poslova je pokušao da na “najdiskretniji način” privoli
kraljevića da se podvrgne lekarskom pregledu, ali je ovaj to odbio i izjavio je da je “najzdraviji čovek na svetu”.
Posle toga dogodio se još jedan teži incident, kada je kraljević Đorđe pretukao sekretara poslanstva Jurišića, a zatim “izvadio svoj revolver i njime mahao po vazduhu, pa je još rekao da će danas slatko da ruča, a sutra da dođe u poslanstvo da tuče i ubija, jer kaže, to je jedini način”.
Opisujući situaciju kao “vrlo tešku i opasnu”, otpravnik poslova u Parizu tražio je da mu se iz Beograda odgovori što pre šta da se preduzme, jer, inače, biće prinuđen da zatraži od ovdašnje vlade zaštitu za svoj život i za živote personala poslanstva: “Priznaćete i sami da se ne sme dopustiti da ma koja ličnost sa napunjenim revolverom, velikim štapom i bokserom šeta svako jutro i svako posle podne po kancelarijama poslanstva, preti i tuče. Najbolje je, to opet ponavljam, odvesti Kraljevića u najkraćem roku u otadžbinu, jer će nesumnjivo još veći skandal izbiti.”
Najzad, poslanstvu u Parizu nekako je uspelo da privoli princa Đorđa da prihvati lekarski pregled. Aprila 25. i 29. posetio ga je, saslušao i ispitao, koliko je to bilo moguće, dr Jakov Rubinović, upravnik bolnice, ekspert psihijatar pri prvostepenim i apelacionim sudovima.
U opsežnom izveštaju ovaj lekar je prvo konstatovao karakterne crte svoga pacijenta: ekscentričnost, ukočenost pogleda, agresivnost, sebičnost, uobraženost, bezgraničnu hipertrofiju njegovog “ja”, iz koje proizlazi i manija gonjenja.
“Gajeći tako u potpunoj usamljenosti anormalno preterane egoistične i ohole osećaje” - stoji u izveštaju lekara - “sam princ Đorđe stvorio je oko sebe atmosferu nepoverenja i neprijateljstva, koje ga goni... Njegov pogled, u isto vreme sumnjiv i nepoverljiv, svedoči o ovoj uznemiravajućoj sklonosti jednog čoveka, koji za sebe veruje da je ‘gonjen’ i koji prema tome stalno ima na umu i gotov je da vikne ‘stani ko ide’. O tome je dokaz što uza se nosi revolver i o tome se hvali.”
Tim psihološkim crtama anormalnog karaktera, lekar je dodao nervne nemire (neuropatija): bledilo lica, iskolačenost očiju. Lekar je na osnovu svoga posmatranja zaključio da se ne postavlja pitanje interniranja princa Đorđa, ali je dužnost lekara da ispita u budućnosti mogućnost pogoršanja i preobražaja tog stanja u mentalitet “gonjenog - gonioca”, a primera slične evolucije bilo je u psihijatriji.

BRUKA NA STOLU
Rekao mi je vazdan uvredljivih reči, i da bi mi pokazao da je njemu sve dopušteno, izvadio je preda mnom svoj ud i pomokrio se na moj pisaći sto. Ništa me nije ovo uzbunilo i iznenadilo, jer su to akti jednog duševno razdraženog čoveka kojeg treba lečiti. Razume se, ovu sam bruku sakrio od činovnika i posluge, polivajući jedan litar vode po stolu, koji se srećom tu zadesio, pisao je otpravnik Mihailović ministru Ninčiću.

NA pitanje šta treba preduzeti posle pregleda Đorđa Karađorđevića, dr Rubinović je preporučio: „Želeti je da se ustanovi nadležan psihički nadzor, koji bi, koliko je to moguće, inspirisao poverenje Nj. K. V. i kraljevske porodice, i koji bi imao da hitno interveniše i preduzme sve medicinske korisne mere, koje bi bile diktovane okolnostima.“
Posle ovog lekarskog nalaza, ništa se bitno nije promenilo ni u ponašanju princa Đorđa, niti je išta preduzeto da se takvo ponašanje spreči. Kraljević je iz Pariza, 23. maja, uputio jednu predstavku predsedniku Skupštine Ribaru, u nadi da će ovaj naći načina „da sistematskim postupcima moga brata jednom učini kraj“; ponavljao je svoje ranije zahteve, a u znak protesta što mu se ne daje komanda u vojsci, podneo je ostavku na svoj oficirski čin; obavestio je predsednika Skupštine da će doći u Beograd „posle svečanosti“, tj. kraljeve svadbe.
Milan Antić, koji je tada radio u političkom odeljenju Ministarstva inostranih dela i kod koga je kraljević često navraćao, stekao je utisak da će borbu protiv svoga brata „voditi do kraja“:
„Za njega ne postoji ni kralj, ni monarh, ni narod, ni država, za njega postoji samo brat i njegova mržnja prema bratu. Sa takvim koncepcijama sasvim je prirodno, što kraljević žali za minulim ratovima, u kojima nije pokazao vojničkog genija, jer mu navodno, prilika nije data, kako veli“.
Vlada u Beogradu dugo ništa nije preduzimala, bojeći se da u vreme kraljeve svadbe, za koju su pokazivale interesovanje mnoge evropske zemlje, nekim svojim potezom ne pogorša stvar, što bi moglo da naškodi ugledu dinastije.
Došlo se dotle da su i malobrojni republikanci u Srbiji, inače naklonjeni princu Đorđu, pokazivali svoju „zabrinutost“ za sudbinu monarhije. Oni su intrigirali da odugovlačenje rešavanja pitanja princa Đorđa nije ništa drugo nego Pašićeva osveta kralju što ga on nije imenovao za predsednika prve jugoslovenske vlade: „Sve što on sada čini i što nesumnjivo podriva i monarhistički sistem vladavine i ugled, nije drugo, nego jedna prefinjena osveta. G. Pašić, veruje se, pušta krunu i monarhiju niz vodu, da bi se naplatio za uvredu nanesenu mu, kad su se njegove državničke akcije nešto malo kotirale na političkoj berzi Evrope“.
Kada su neki beogradski listovi počeli da prenose i vesti o nervnom oboljenju princa Đorđa, sa komentarima za i protiv, vlada, iako je bila upoznata sa nalazom lekara, to je odlučno demantovala.
Iz kabineta predsednika vlade, 25. juna objavljeno je ovo saopštenje: „Od pre izvesnog vremena u jednom delu naše štampe ličnost kraljevića Đorđa tretira se na jedan nedostojan način. Ovakav način pisanja o članu vladalačkog doma, hudi, koliko ugledu same dinastije u zemlji, još više samoj državi u stranom političkom svetu. U prilikama, kao danas, kad smo skoro sa svih strana okruženi nelojalnim susedima,
koji vrlo često i sami stvaraju vesti o nesređenosti i razmiricama u zemlji, ova pojava neće ostati i bez štete po nas.“ Stoga se tražilo da se svaka dalja rasprava prekine i da se, ako ima zakonskih mogućnosti, listovi koji objavljuju takve vesti krivično gone.
Dok se Pašić još premišljao šta da se preduzme, Đorđe je i njemu uputio jedno uvredljivo pismo, u kojem je izražavao svoj „duboki prezir“; kao razlog svome ogorčenju naveo je prezaduženost, a novac je morao da pozajmljuje i od njegovog sina Rada, „tog opasnog aferaša“.
U leto 1922, glavni zahtevi princa Đorđa ticali su se ponajviše novca, odnosno povećanja njegove apanaže.
Još zakonom od 15. maja 1911, deci kralja Petra određena je apanaža „da bi mogli dostojno odgovarati dužnostima svog visokog položaja i voditi svoju kuću“, i to: prestolonasledniku Aleksandru do stupanja na presto 120.000 dinara godišnje; kraljeviću Đorđu 60.000 dinara godišnje i princezi Jeleni, do udaje 60.000 dinara godišnje.
Od tada se dugo vremena ništa nije menjalo, osim što je princeza Jelena, udajom izgubila pravo na apanažu. Iako je kralju Aleksandru trebalo povećati apanažu već po stupanju na presto 1921. godine, to je učinjeno tek u aprilu 1922, kada je donet zakon o kraljevoj civilnoj listi. Ona je utvrđena na 24 miliona godišnje, s tim da se od te sume jedna četvrtina obračunava u francuskim francima.
Pri utvrđivanju civilne liste svakako se najviše imalo u vidu da se kralj nalazi pred ženidbom i proširenjem svoje porodice. Međutim, moralo se voditi računa i o povećanju prinadležnosti kraljeviću Đorđu. Čim mu je utvrđena civilna lista, kralj je izrazio gotovost da se iz civilne liste isplaćuje njegovom bratu 600.000 dinara godišnje kad stanuje u zemlji ili 365.000 franaka kad stanuje u inostranstvu, s tim da i dalje prima redovno svoju apanažu, koja zakonom treba još i da se poveća.
Iz predstavki koje je Đorđe iz Pariza upućivao vladi, videlo se da su njegovi apetiti daleko veći. Žalio se da je prezadužen, te jedna trećina njegove mesečne apanaže ide na otplatu dugova još iz vremena rata, a da su preostala sredstva nedovoljna da vodi život dostojan člana kraljevskog doma.
Prema njegovoj izjavi, još iz 1911. ostao mu je dug Francusko-srpskoj banci u iznosu od 181.000 dinara u zlatu; 1916. godine zadužio se kod Mihaila Pupina 10.000 dolara, i taj dug isplaćen je Pupinovoj kćerki tek 1938. godine.

SPRDANJE U NOVINAMA
ĐORĐEVA pisma objavljivana su u beogradskim listovima, a njemu je taj neočekivani publicitet veoma godio, i pokazivao je najveću radoznalost na kakav će odjek naići u javnosti ti novinski tekstovi. Svome prijatelju Mihailu Petroviću pisao je da njegov novi odgovor koji će uputiti svome bratu „treba da bude cinički napisan et la radicaliser. Treba u tom novom aktu da se sprdam i da ih čikam.“


PO dolasku u zemlju, Đorđe je nastavio da za sve nedaće optužuje svoga brata, a za svoje zahteve našao je podršku i nekih političara: početkom avgusta poslanik Demokratske stranke Pavle Anđelić uputio je interpelaciju Skupštini sa pitanjima zašto vlada do sada nije rešila "opravdane" zahteve princa Đorđa i kad će učiniti da se ta pitanja što pre rasprave u kraljevskom domu, "te da se ugled i interesi monarhije i države ne štete".
Tokom avgusta vlada je počela intenzivnije da se bavi zahtevima kraljevića Đorđa. Na sednici od 7. avgusta, Pašić je referisao da je kralj izrazio želju da se tim zahtevima što pre izađe u susret: pored apanaže, koja će se zakonom povećati, isplaćivaće mu se određena sredstva i s kraljeve civilne liste.
Izgledalo je da se spor s Đorđem bliži svome rešenju. Jedanaestog avgusta vlada je u tom smislu usvojila i neke načelne odluke: kraljević treba da dobije apanažu kakva odgovara njegovom položaju, da mu se nađe pristojan stan (predlagalo se da to bude Krsmanovićeva kuća na Terazijama, gde je stanovao kralj pre svoje ženidbe), da mu se omogući korišćenje svih dvorskih voznih sredstava.
O svemu tome pripremano je jedno vladino zvanično saopštenje, ali sve se izmenilo tog istog dana posle Pašićevog razgovora sa princem Đorđem. Sutradan je objavljeno novo saopštenje, u kojem se kaže da kraljević nije pristao na vladinu ponudu da se njegove prinadležnosti uvećaju isplatom određenih svota sa kraljeve civilne liste, već je tražio znatno više, a insistirao je i na starim zahtevima, na primer, da mu se poveri određena komanda u vojsci.
U vladinom saopštenju se dalje kaže da, baveći se u inostranstvu, kraljević "nije imao držanje, kakvo se očekuje od jednog člana Kraljevskog doma, pa i po povratku u Domovinu, njegovi postupci prema uzvišenoj osobi Nj. V. Kralja, takvi su da nalažu vladi dužnost da, u smislu Dvorskog statuta, promisli o merama, koje bi se u sličnim prilikama, morale provesti".
Kralj Aleksandar s kraljicom Marijom nalazio se od njihovog venčanja već nekoliko meseci na odmoru na Bledu. Pokušao je da tu doživi svoje retke trenutke privatnosti, ali je bilo teško da to i ostvari. I tokom leta dolazili su na Bled pojedini političari, ponajviše oni u koje je imao veće poverenje, Ninčić, Spalajković i dr. i verovatno ga o svemu obaveštavali.
Za polovinu avgusta najavio je dolazak i Pašić sa članovima svoje vlade. Zbog toga je s Bleda došao u Ljubljanu, gde su mu na sednici predočene sledeće činjenice:
"1/ Član Kraljevskog doma, Njegovo Visočanstvo Kraljević Đorđe, dok je živeo do pre kratkog vremena u inostranstvu, nije imao držanje kakvo je dolikovalo njegovom visokom položaju i kakvo propisuje Porodični statut Vaše vladalačke kuće;
2/ Od povratka u zemlju Kraljević Đorđe
ponaša se i dalje kako ne bi trebalo da bude. Pored toga, on čini u javnosti izjave netačne, neverne i sa izvesnom štetnom tendencijom. Uopšte, celokupnim svojim držanjem Kraljević Đorđe nanosi štete državnoj politici, hudi ugledu monarhije i Dinastije. Bilo bi štetno kad bi se to stanje produžilo.
Stoga je Kraljevska vlada odlučila:
1/ Da umoli Vaše Veličanstvo, kao starešinu Kraljevskog doma, da ono po pravu koje mu daje Dvorski statut, koji je uzakonjen ustavom (članom 132), preduzme prema Kraljeviću Đorđu potrebne mere, naime, da u smislu člana 20 Statuta, primeni prema njemu jednu od strožijih disciplinskih kazna;
2/ da Vaše Veličanstvo umoli, da Ono, u smislu člana 13 Statuta odredi stalno mesto boravka Kraljeviću Đorđu u unutrašnjosti zemlje.
Kraljevska vlada moli Vaše Veličanstvo, da Ono po ovoj stvari donese hitnu odluku, o čijem će se izvršenju starati Ministarski savet."
Vladin predlog kralj nije u potpunosti prihvatio. Istina, iskoristio je svoje pravo da kao starešina Kraljevskog doma svome bratu odredi mesto boravka u Nišu, ali nije poslušao vladu da izrekne jednu od "strožijih disciplinskih kazni", već je lišio Đorđa samo počasti u Dvoru.
Ne pridajući svemu tome neki preveliki značaj, kralj je s kraljicom otputovao u Čehoslovačku, a zatim u Pariz, gde se duže zadržao. Pošto je s njim putovao i Pašić, ostavljeno je ministru Timotijeviću da sprovede odluke donete u Ljubljani.
Tridesetog avgusta pozvan je u kabinet predsedništva vlade kraljević Đorđe i saopštena mu je sledeća kraljeva odluka: "Usvajam razloge vlade da na osnovu motivacije, koja je izneta u rešenju Ministarskog saveta od 15. ovog meseca treba preduzeti mere, i u smislu predloga Vlade rešio sam:
1/ Na osnovu člana 13 Statuta, Kraljević Đorđe ima ubuduće stalno živeti u Nišu;
2/ Na osnovu člana 20 Statuta pod v), zbog njegovog vladanja, koje ne dolikuje članu Kraljevskog doma, da se kazni lišavanjem svih počasti za vreme od dvadeset meseci.
Ostavljam Vladi da se stara o izvršenju ovih mojih odluka."
Pozvan da po toj odluci postupi, napusti Beograd i ode u Niš, kraljević Đorđe je, međutim, usmeno izjavio da takvo rešenje ne prihvata. Zatražio je milion franaka na ime apanaže i kuću na Banovom brdu; u ostalim odredbama povinovao bi se kraljevoj naredbi. Ađutant Dvora nije mogao da izvrši ni naredbu o oduzimanju automobila.

PUKU PROMENJENO IME
ZA princa Đorđa u Nišu je kupljena kuća i opremljena svim potrebnim stvarima; određen je i jedan viši oficir da bude u njegovoj službi.
Istovremeno, vlada je, na predlog ministra vojnog, uvažila ostavku Đorđa na čin potpukovnika i ukazom od 22. avgusta naziv pešadijskog puka "Kraljević Đorđe" zamenila nazivom "Suvoborski".


KRALJ i Pašić su se još nalazili u inostranstvu i u vladi se očekivao njihov povratak da se vidi kako da se dalje postupi prema Đorđu, koji je odbijao da prihvati kraljeve odluke. U međuvremenu je i kriza vlade bila na pomolu, jer su se koalicioni partneri radikala - demokrati približili hrvatskoj opoziciji, s čijim su predstavnicima vodili tajne razgovore. Pogoršala se i spoljnopolitička situacija dolaskom Musolinijevih fašista na vlast u Italiji.
Kralj se vratio iz Pariza 25. septembra, a sutradan po njegovom dolasku vlada je donela odluku da kralju učini predlog i da ga zamoli za naređenje da se sazove Krunski savet, koji bi kraljeviću Đorđu izrekao "najstrožju kaznu".
Za tu svoju odluku vlada je podnela ovo obrazloženje: "Kraljević Đorđe je uvek ostao pri tome da neće ići u Niš. Kad mu je zastupnik vlade predočavao koliko takvo njegovo držanje smeta vladi u vođenju državnih poslova, kad mu je pokazivao izveštaje iz kojih se vidi da protivnici države računaju na razdor, koji on u Kraljevskoj kući stvara, kad mu je svim aktima i opažanjima, kojima raspolaže Odeljenje za zaštitu države pri Ministarstvu unutrašnjih dela, dokazivao koliko se svi moramo založiti za očuvanje tekovina narodnih i ratnih, koliko se protivu naše države rije i spolja i iznutra - te da njegovo pitanje, kako ga on iskreće, i uopšte njegovo držanje ide na ruku rastrojenim i zlonamernim elementima, što se ne može dalje podnositi, i molio ga, da odlaskom u Niš i promenjenim držanjem prema Vašem Veličanstvu i državi, olakša položaj Kraljevskoj vladi - ipak ostao je uporan i pri svome da neće ići u Niš, da hoće da tera do kraja, da će se silom odupreti izvršenju odluke Vašeg Veličanstva i Kraljevske vlade.
Takav razgovor vođen je jednom i u prisustvu ministra pravde dr Laze Markovića, kada je pored ostalog, Kraljević Đorđe odbio da dođe u Sud i čuje poslednju volju (testament) pok. Kralja Petra."
Ministar Timotijević, koji je zastupao i odsutnog predsednika vlade Pašića, primljen je u Dvor već 27. septembra i zadržao se s kraljem u dužem razgovoru. Sledećih dana u Dvoru su bili ministri Ninčić, Kumanudi i 30. septembra, čim se vratio u zemlju, i Pašić. Očigledno, savetovao se s njima kakvu odluku da donese.
Dolazio je u Dvor i upravnik grada Manojlo Lazarević, koji mu je dostavio i sledeći pismeni iskaz: "Iz izveštaja, koje sam dobijao od činovnika Uprave i pojedinaca, saznao sam: da je Nj. V. Kraljević Đorđe pred mnogim ličnostima sa kojima je dolazio u dodir, i govorio o svojim zahtevima, govorio na nezgodan način o Njegovom Veličanstvu Kralju, ružio Ga i vređao pogrdnim izrazima i pretio da će Ga fizički napasti. On je, sem toga, govorio ružne stvari i o njenom Veličanstvu Kraljici.
Kada je bila donesena odluka da Nj. V. Kraljević ide u Niš, on je pred
više lica izjavio: da se on ovakvoj odluci neće nikada pokoriti, da u kući ima dovoljno oružja i municije i, ako bi se htela ta odluka izvršiti, da će se on braniti oružjem i svakoga ubiti, koji mu, radi toga, dođe u kuću. Ovako je govorio i pred sopstvenikom kuće, u kojoj stanuje, g. Dragoljubom Milovanovićem, direktorom Banke, Strahinjića Bana ul. br 50."
Dok se većalo u Dvoru šta da se preduzme, Đorđe je 3. oktobra uputio još jedno pismo vladi, svaljujući opet svu krivicu što se ne ispunjavaju njegovi zahtevi na brata:
"Po sebi se razume da bi meni bilo milije i prijatnije imati sve što mi pripada za život, pa da ne budem neprekidno održavan u ovakvoj nervoznosti od koje proizilaze moji ispadi."
Izgledalo je kao da su u pitanju samo zahtevi materijalne prirode. Petog oktobra pozvan je na sednicu vlade kraljević Đorđe i saopšteno mu je sledeće: da je, povodom dotadašnjeg njegovog držanja, Ministarski savet predložio kralju da sazove Krunski savet radi donošenja odluke na osnovu Dvorskog statuta; da je kralj, međutim, izrazio želju da se pre svakog daljeg koraka po ovom pitanju on upozori još jedanput od strane vlade na posledice koje mogu proizaći po njega posle saziva Krunskog saveta i da se upita: želi li i dalje da ostane član vladalačkog doma i da vrši obaveze koje iz toga proističu, ili ne.
Sa svoje strane kralj i dalje ostaje pri tome da se prinadležnosti kraljeviću povećaju: osim svoje apanaže, koja sada iznosi 148.000 francuskih franaka godišnje, iz Kraljeve civilne liste dobijaće još po 600.000 dinara godišnje, a kad se bavi u inostranstvu 365.000 francuskih franaka i uz to još 235.000 dinara.
Na to saopštenje Đorđe nije želeo ništa da izjavi, osim da će svoj pismeni odgovor dostaviti sutra vladi. Sutradan je doneo pismeni odgovor kojim je prihvatio ponuđene materijalne prinadležnosti, iako su, po njemu, "nedovoljne"; isto tako, smatrao je i da za celokupno njegovo pitanje nije nađeno potpuno rešenje.
Kad su mu članovi vlade skrenuli pažnju na glavno pitanje: želi li da i dalje ostane član kraljevskog doma i da vrši obaveze koje otuda proističu, izjavio je da mu se takav odgovor neće moći izmamiti; izričito je naglasio da neće ići u Niš i odbio je da potpiše zapisnik te sednice vlade.

PISMO MIKI ALASU
ĐORĐE je o toku sednice obavestio i svog prijatelja Miku Alasa: "Bio sam u Ministarskoj sednici, koja je trajala svega 5 minuta... Dao sam izjavu, ali su me pozvali da odem u Niš. Ja sam odgovorio da ne idem, pa makar šta radili sa mnom i otišao sam."
U svojim neobjavljenim zabeleškama Đorđe je napisao da je na pitanje da li smatra da je za njega Krunski savet obavezan odgovorio, navodno, da jeste ako obe strane izvršavaju svoje obaveze, a njemu je uskraćeno pravo člana Doma.


MINISTARSKI savet je posle sastanka konstatovao da je kraljević Đorđe ostao pri svom ranijem držanju, odlučno je protivan poštovanju Dvorskog statuta, iako mu je skrenuta pažnja da je on kao član kraljevskog doma i sam potpisao statut, čime se obavezao da će poštovati sve njegove odredbe.
Već ranije iz vladinih krugova došlo je obaveštenje da određivanje Niša za mesto stanovanja ne znači nikakvu kaznu. Kraljevom odlukom određuje se mesto stanovanja za sve članove kraljevskog doma. Stan u Nišu bila bi rezidencija kraljevića Đorđa. Kralj nije bio voljan da svoga brata kažnjava i uvek je izražavao želju da se njegovo pitanje reši.
Svi napori članova vlade da se princ Đorđe nagovori da ispoštuje odredbe Dvorskog statuta i jedno vreme provede u Nišu ostali su uzaludni. Kada mu je ministar Ninčić skrenuo pažnju na to da se zbog njegove upornosti i nediscipline u stranoj štampi šire glasovi o nekoj revoluciji u Beogradu, Đorđe je mirno odgovorio: "Šta sam ja tu kriv!"
Nešto slično napisao je i Pašiću 16. oktobra: "Primam k znanju saopštenje da će Dvorski savet rešavati o mojoj stvari... Odbijam od sebe svaku odgovornost za posledice u slučaju ako budem doveden u položaj da se moram braniti od neustavnih postupaka."
U svom odgovoru Pašić je, u ime vlade tražio od Đorđa da prestane s iznošenjem neistina; obavestio ga je da je vlada zahtevala saziv Dvorskog saveta i da će se Savet uskoro sastati i doneti definitivne odluke.
Moglo se i očekivati da će se postupci princa Đorđa, upravljeni protiv svoga brata, inače vladara jedne zemlje, politizovati. On je i sam davao povoda političkim manipulacijama time što je uvek tražio podršku od ljudi za koje je verovao da su trenutno neraspoloženi prema njegovom bratu.
Razdor u kraljevskom domu, koji je najviše došao do izražaja tokom 1922. godine, mogla je da koristi pre svega hrvatska opozicija, a zatim i srpski republikanci. Stranke Hrvatskog bloka smatrale su da će taj razdor doprineti umanjenju ugleda vladaoca, koga one inače ne priznaju, da će izazvati međustranačku borbu, pre svega u Srbiji i tako i njima stvoriti mogućnost da se približe ostvarenju svojih političkih ciljeva. Prvaci nekih organizacija Radićeve Hrvatske seljačke stranke u okolini Našica govorili su da će se u Jugoslaviji osnovati savez manjih republika, a predsednik tog saveza bi mogao biti princ Đorđe.
U inostranstvu su se aktivnostima princa Đorđa pridavali politički ciljevi i namera da preotme presto. Naročito je za takvu mogućnost bila zabrinuta Rumunija, čija je princeza odskora postala jugoslovenska kraljica.
Njen ministar inostranih poslova Duka skretao je pažnju na to da se u telegramima koje dobija sa raznih strana potvrđuju vesti o nemirima u Jugoslaviji, o revolucionarnom pokretu u korist princa Đorđa.
Glavni đeneralštab obavestio je kralja da će na položaj ministra spoljnih poslova Mađarske doći Fridrih, koji ima nameru da stupi u kontakt s princem Đorđem, u nameri da ga prizna za legitimnog kralja. Nada se da će to izazvati građanski rat u Jugoslaviji, u koji će se, iz sopstvenih interesa, umešati i Italija.
Politizacija slučaja princa Đorđa, bez obzira na sva preterivanja i dramatizovanje, primorala je Pašićevu vladu da preduzima mere da se taj slučaj već jednom okonča. Uostalom, kakva je ta zemlja koja bi dozvolila da se ime njenog vladara toliko dugo povlači po novinama s pogrdnim kvalifikacijama? Time se rušio ne samo ugled dinastije već i same države.
Vlada je stoga već krajem oktobra i početkom novembra počela nervozno da reaguje, zabranjujući listove u kojima su objavljivana pisma i članci o princu Đorđu, oslanjajući se na zakonske propise da se njima "nanosi uvreda i ruši ugled Kralja".
U isto vreme, na osnovu odluke vlade od 6. oktobra, ministar unutrašnjih dela Kosta Timotijević prikupljao je podatke o držanju kraljevića Đorđa da bi sav taj materijal bio podnet Krunskom savetu i poslužio za raspravu i odlučivanje. Ministar je povereni zadatak obavio već 1. novembra i prikupljenu dokumentaciju najpre je podneo na uvid vladi, a i sam je dao svoju ocenu njene sadržine:
"Iz ovih izjava i saslušanja, da ih ne bih svako posebice citirao, vidi se i potvrđuje da je Nj. V. Kraljević Đorđe: samovoljan, nasrtljiv, uporan, tvrdoglav i svirep do sadizma, uvek gotov da udari nizašta potčinjenog, u psovkama prostačkim obilan, u novčanim stvarima lakomislen i nehatan, čovek koji ume da omrzne i mrzi, koji ne preza od skandala, i koji se kaje za ostavku na prestolonasleđe sa željom da se to, bez obzira na sredstva, nekako i povrati. Uz sve to, vidi se još da je bolestan i sa raslabljenim živcima i sa svakojakim neobičnim navikama i ponašanjima."

SLUTILI ZAVERU
JOŠ 1919. godine, za vreme boravka u Parizu, kad je čuo da regent nije prihvatio Pašića za predsednika vlade, Đorđe mu se toliko približio da je to svakome padalo u oči. "Ne razdvaja se od njega i njegovog sina", zapisao je Jovanović Pižon reči kneza Pavla.
Tražio je društvo oficira, bivših crnorukaca, ili pristalica crnogorskog kralja Nikole i odmah bi se posle takvog druženja moglo posumnjati u mogućnost zavere.


ZASEDANJE Krunskog saveta započelo je u Starom dvoru 11. novembra 1922, ali bez prisustva kralja. Predviđeno je da jedan broj sednica Saveta bude informativan, posvećen ispitivanju dostavljenog materijala. Tek kada se ceo predmet prouči, održaće se sednica pod kraljevim predsedništvom, na kojoj će se doneti odluka. Na tu sednicu biće pozvan i kraljević Đorđe radi saslušanja.
Na drugoj sednici zapaženo je da predsednik Pašić i ministar pravde Lazar Marković zastupaju mišljenje da se kraljeviću Đorđu odmah stavi na raspoloženje dvorac na Belju i da mu se odredi nekoliko stranih i domaćih lekara radi lečenja. Pašić je o toj odluci otišao da obavesti kralja.
Tog popodneva kao da se nešto iščekivalo. Postojala je još ranije inicijativa, koja je potekla iz crkvenih krugova, da dođe do izmirenja između braće. Prota iz Topole Đoka Đorđević uputio je pismo princu Đorđu još 13. oktobra, u kojem ga je kao privrženik dinastije, Srbin i rodoljub molio da ne kvari dotadašnje rezultate, već da se obrati kralju, “pa ako ne uspete, onda i stricu, kneginji Jeleni i knezu Pavlu, pa sa njima, u porodičnom krugu i slozi se bratski sporazumete, dogovorite i složite”.
UoČi zasedanja Krunskog saveta, na izmirenju je radio i patrijarh srpski Dimitrije: o tome je on razgovarao s Pašićem, a zatim je išao i na Dvor. Kao vladin posrednik, kod Đorđa je odlazio Miroslav Spalajković, koji se smatrao dvorskim čovekom.
Toga dana, 12. novembra, kralj Aleksandar je pre podne išao na službu božju u dvorskoj kapeli, a zatim u šetnju automobilom ulicama grada. Po podne je primio u audijenciju Spalajkovića i s njim se u razgovoru zadržao nešto više od sata. Odmah posle toga primio je predsednika Pašića, s kojim se zadržao samo petnaestak minuta. Te dve posete izgleda, da su donele ključ rešenja: i Spalajković i Pašić imali su u svojim rukama dva pokajnička pisma princa Đorđa.
Na sednici Krunskog saveta pročitano je pismo kraljevića Đorđa upućeno kralju dva sata ranije:
“Sandro, Žalim dosadašnje moje postupke, kojima sam, iznošenjem neistina, nanosio neopravdane uvrede, Tebi kao šefu dinastije i Države, čime sam se ogrešio o odredbe Statuta, koji sam potpisao. Stoga Te molim da sve ovo što je do sada bilo predaš zaboravu i da budeš uveren da ću ja ubuduće ispunjavati sve dužnosti, koje sam primio na sebe, potpisavši Statut, kao i svi ostali članovi Doma. Đorđe.”
Tekst pisma na francuskom jeziku dostavljen je i poslanicima stranih država, a u prevodu je objavljeno u domaćoj štampi.
Posle saslušanja Đorđeve pismene izjave, Krunski savet je zaključio da pri takvom stanju stvari ne donosi nikakvu odluku
i da se to pitanje smatra definitivno rešenim.
Ako se za to pismo, po njegovom sadržaju, stilu i jeziku, može smatrati da je iznuđeno, postoji i drugo Đorđevo pismo, pisano istog dana njegovom rukom, koje nema službeni karakter. Ono je glasilo ovako: “Sandro, Ja sam se razboleo i želeo bih da te vidim. Razmislio sam da je krajnje vreme, u interesu našem i Zemlje, da naš sukob bacimo u zaborav i odgovorimo poslednjim željama našeg Oca. U opštem interesu izjavljujem da u svemu priznajem Dvorski statut, Đorđe”.
Ispod toga je dopisano: “Uveravam i tvrdim svojom čašću, da je ovo original pisma, koje je Kraljević Đorđe, ležeći bolestan, u prisustvu mome i g. Mih.(aila) Petrovića, prof. Univerziteta, lično napisao na dan 12. novembra 1922. oko 5 popodne i predao mi ga odmah zatim da ga lično odnesem i predam dežurnim ađutantu u Dvoru za Kralja, što sam ja tačno izvršio”.
Potpisan je Stevan Aćimović (Đorđev advokat).
Bilo je raznih priča o tome kako je došlo do izmirenja kralja i njegovog brata. Tačno je samo to da je Đorđe napisao ono poznato pismo po svojoj volji i da je to dovelo do izmirenja. Četrnaestog novembra kraljević Đorđe bio je primljen kod kralja i taj susret novine su opisivale kao veoma dirljiv. Braća su zatim ručala sama i provela zajedno u dužem razgovoru. Pisalo se da su uspostavljeni srdačni odnosi, ili su, bar, pojedinci želeli da ih takvim vide, jer se, navodno, utvrdilo da je neko treći između njih pravio spletke. Sutradan se ponovilo to isto, a uveče se preselio na Dvor.
U čast pomirenja, 22. novembra priređena je svečana večera na Dvoru za 36 osoba, kojoj su prisustvovali, pored Pašića i članova vlade, i strani diplomati, predstavnici savezničkih zemalja. Sloga u kraljevskom domu manifestovala se tako što su njegovi članovi: kralj, kraljica, knez Arsen, knez Pavle i kraljević Đorđe svakodnevno zajedno, ručavali i večeravali na Dvoru.
Verovatno je to bio pokušaj kraljev da im se Đorđe što više približi i da u njemu probudi nekakve rođačke osobine. Ali, to je trajalo dosta kratko, do kraja novembra, kada se kraljević odlučio na put u inostranstvo. Govorilo se da će preko Pariza otputovati na oporavak u Švajcarsku, a zatim u daleku Ameriku, da bi obišao sve naše sunarodnike.

KRALJ PREDSEDAVAO
SEDNICA Krunskog saveta počela je nešto posle 18 časova pod predsedništvom kralja Aleksandra. Pored članova Kraljevskog doma, sednici su prisustvovali: predsednik vlade Pašić, predsednik Skupštine Edo Lukinić, patrijarh srpski Dimitrije, ministar pravde i čuvar državnog pečata Lazar Marković i predsednik Kasacionog suda Mihailo Jovanović.


BRITANSKI poslanik je u svom izveštaju naveo da je princ Đorđe otputovao iz Srbije, verovatno uz naknadu od 1.000 francuskih franaka, koja mu je ponuđena uz njegovu zakonitu apanažu. Ministarstvo finansija obavestilo je 20. 12. 1922. upravu Dvora da je izdalo nalog da se poslanstvu u Parizu telegrafski uplati suma od 12.000 franaka na ime apanaže princu Đorđu.
Sa strepnjom se očekivalo kako će se Đorđe ponašati kad bude u inostranstvu. U narodu se kaže „daleko od očiju, daleko od srca“, a šta tek da se pomisli za čoveka čiji su postupci bili toliko abnormalni. I te strepnje su se brzo obistinile. Pošto je već početkom januara 1923. zatražio preko advokata da odmah primi deo svog nasledstva u novcu, kao i akcije i novčane papire u stranim bankama, ušančio se u Parizu i više nije pominjao svoje planove da ode u Ameriku. Odatle je puštao svoje prve glasove da se kaje što je uputio ono svoje pokajničko pismo i da poriče sve što je rekao.
Svom prijatelju Nikoli Jeremiću pisao je da su ga „formalno otrovali“ da bi slomili njegovu „gvozdenu volju“ i tada su „iznudili ono što znate, jer su nekome ti računi bili potrebni“.
U svojim memoarima Đorđe je kasnije potanko opisao kako je „otrovan“ i kako je došlo do toga da je on potpisao ono „iznuđeno“ pismo:
Uoči zasedanja Krunskog saveta pozvan je na večeru kod Pašića, a posle te večere tokom noći osetio je jako srčano i nervno uznemirenje, što su i lekari utvrdili. Bio je uveren da je njegovo psihičko „i nervno rastrojstvo“ posledica trovanja, da je to bio pakleni plan lukavog političara Pašića, s namerom da iskoristi borbu između njega i Aleksandra i najpre svrši s njim, a onda, tokom razvoja događaja, i sa samim Aleksandrom. U takvom psihičkom stanju, prozrevši Pašićevu igru, koja je pogađala koliko njega, toliko i samog Aleksandra, on je napisao pismo svome bratu da je bolestan i da u svemu priznaje Dvorski statut.
Pašić, koji je došao kod njega, tražio je da potpiše tekst jednog drugog pisma, u kojem priznaje svoje greške i kaje se zbog njih. Pošto je on to uporno odbijao, došao je Spalajković i insistirao je na tome: „Ne znajući gotovo ni gde sam, ni šta se sa mnom zbiva, prihvatio sam mahinalno pero, koje mi je pružio Spalajković... nemajući snage ni da pročitam ono što mi je podneseno, stavio sam na hartiju nekoliko reči i svoj potpis, i odmah klonuo na uzglavlje. Bio sam u takvom stanju da nisam bio svestan onoga što činim...
Profesor (Petrović) mi je docnije pričao da je Spalajković i glasno pročitao to pismo, pre nego što sam ga potpisao, ali je to učinio na takav način kao da me u poslednjem trenutku spasava od smrti, te ni profesor, obično uvek staložen i pribran, nije imao prosto volje da reaguje“ (Đorđe Karađorđević, Istina o mome životu, Beograd 1969).
Veoma mu je bilo stalo da kategorički izjavi
da je ono pismo „iznuđeno“ nekakvim pritiskom, da je ono rezultat „nečuvene malverzacije“ i da se ono ni u kom slučaju ne može smatrati njegovim. Jer, kud bi on priznao u pismu da je ranije iznosio neistine, „kad on dobro zna da je sve što je izneo doslovce prava istina“. Za sve to je opet okrivio svoga brata: „Jaz između nas dvojice postaje sve dublji. Posle svega šta je sa mnom činjeno, zar da mi se ne prizna pravo da se branim i razračunavam sa onima koji ovako bezobzirno udaraju na moj život.“
Bio je obuzet strahom da su se svi zaverili protiv njega, da ga gone, a pokazivao je i odlučnost da se svima njima odlučno suprotstavi. Nameravao je da kupi kuću u Beogradu, pa je pisao svome prijatelju Mihailu Petroviću da „treba biti vrlo diskretan jer će, naročito A.(leksandar) i Pašić učiniti sve da mi onemoguće da živim u Beogradu... Ubeđen sam da nas prate i načuli su da kuću tražim i zato će grozno da smetaju“.
Zatim je pretio da će kad dođe u Beograd slučaj sa pismom „demantovati i javno napasti Pašića, a ne onog šmokljana“ (Spalajkovića). U isto vreme nije ga napuštala opsesija o pretenzijama na presto, interesujući se da li će iz braka Aleksandra i Marije biti potomstva: „Pitajte koga pouzdanog, da li je Kraljica trudna.“
Kada je izgubio svaku nadu, rođenjem prestolonaslednika Petra, Đorđe se sve više povlačio u sebe, razdražen i zaplašen. Taj bolesni strah prenosio je i na svog jedinog prijatelja Mihaila Petrovića, savetujući ga da se dobro čuva, jer može da bude napadnut od nekog iz okoline Pašića i Aleksandra, ili otrovan drogom. Nabavio je za njega jedan američki revolver i poslao mu ga s uputstvima kako da ga puni i upotrebljava u slučaju odbrane od napada.
Velika ljubav koju je pokazivao princ Đorđe prema Mihailu Petroviću bila je za mnoge neobična i čudna. On, koji nije mario za svog oca, iz dna duše mrzeo je svoga brata i sestru, sva svoja pozitivna osećanja i naklonost usmerio je prema ovom čoveku. Veliki srpski matematičar bio je okoreli neženja i to nije bilo ništa neobično, jer su i neki drugi poznati naučnici u to vreme (akademici Jovan Žujović, Slobodan Jovanović, Ljuba Stojanović) izbegavali bračne veze.
Zapaženo je da i Đorđe još od mladosti nije pokazivao nikakvo interesovanje za žene, ispoljavao je prema njima samo grubost, ćudljivost i razdražljivost, govorio je i o pristojnim i lepim ženama da su „akrepi“.

PRIJATELJSTVO SA PROFESOROM
PRIJATELJSTVO sa Mihailom Petrovićem Đorđe je započeo još u mladosti, kad mu je ovaj bio profesor matematike. Druženje se zatim nastavilo u prirodi, jer je Mihailo Petrović bio strastan sportski ribolovac (otuda mu i nadimak „Mika Alas“). Zajedno su odlazili u ribolov, obično na Adu Ciganliju, zatim čamcem Savom i Dunavom na pogodna mesta za pecanje, logorovali su.

IZ pasije za ribolovom i neobično dugog prijateljstva profesora Petrovića i kraljevića Đorđa ispredale su se razne priče, a one su se svodile na to da je u pitanju homoseksualni odnos. O takvim vezama tajno se govorilo, ali i javno pisalo još za života kralja Petra, koji je, navodno, za te veze znao i osuđivao ih je.
Knez Pavle je ispričao Pižonu da je kralj Petar jednom rekao za svog sina Đorđa: “Ej, kuku meni, gde Đorđa pečati odostrag Mika Alas.” Kralju Petru se nikako nije dopadalo što se njegov sin tako intimno sprijateljio s Petrovićem i kad je pročitao u novinama da Petrović jedno svoje pismo Đorđu završava rečima “Vaš pas na lancu”, rekao je revoltirano: “Kako sme jedan ozbiljan čovek tako šta napisati jednom dečku.”
Za običnog čoveka njegova intima je njegova privatna stvar, ali kad je u pitanju jedan kraljević, interesovanje za njegov ljubavni život pobuđuje želja za saznanjem da li on može imati potomstvo. Prema nekim najnovijim podacima, moguće je da je Đorđe iz veze s jednom ženom, mnogo kasnije, kad se već lečio, imao vanbračnu kćer.
Đorđevo prijateljstvo prema Mihailu Petroviću više nas zanima s gledišta njegovog bolesnog straha i brige da se nešto ne desi čoveku koga je tako neizmerno voleo: “Bez Čičice ne mogu živeti” - pisao je Miki Alasu - “za sve ostalo mi je svejedno, indiferentan sam potpuno prema svemu drugom. Neprestano mislim o Vama i strahujem da Vam se ne desi nešto. Oni moraju Vami se svetiti, iako niste krivi za sve ovo... Prema tome, čuvajte se Čičice moj dobri, samo o Vama mislim, jer ste mi sve.”
Iz sačuvanih pisama Mihaila Petrovića upućenih Đorđu ne mogu se pročitati nikakve slične nežne reči kojima bi on na tu iskazanu ljubav uzvraćao. Veliki matematičar, prema Meštroviću, iskreno je voleo Đorđa i gledao u njemu tragičnu figuru. Pričao mu je da ima neobičan dar za matematiku, samo što nije imao podloge, niti je gradivo mogao da savlada zbog “rastrojenosti živaca”.
Njegova fiks ideja da ga je Pašić trovao, a zatim “iznudio” ono pokajničko pismo ne deluje ubedljivo i samo pokazuje nespremnost da prihvati bilo kakvu odgovornost za svoja dela. U svemu je on bio u pravu, pa i što je ubio svog slugu, za šta nije odgovarao samo zato što je član Kraljevskog doma. Pokajao se i što je svojevoljno abdicirao i ponovo je isticao svoje pretenzije na presto.
Na to ubistvo svakog meseca podsećalo ga je to što je iz njegove apanaže isplaćivano po 500, odnosno 1.000 dinara udovi Stevana Kolakovića, koga je Đorđe grubom povredom usmrtio.
Za sve svoje nedaće optuživao je druge, najpre je to bio Pašić, zatim brat Aleksandar, koji ga proganjaju, truju, ugrožavaju čak njegov život. Od progonjenog s vremenom se pretvarao u gonioca svojih “progonitelja”. Spremajući se za “obračun” s njima, tražio je saveznike među neprijateljima vlade i Dvora.
Početkom maja 1924. došao je u Beograd,
ali pisao je prijatelju, “da to niko ne zna”. Đorđe je 12. juna doputovao u kaznionu u Lepoglavi i zajedno sa upravnikom zatvora obišao je neke zatvorenike. Kako se moglo doznati, svrha njegovog dolaska bila je razgovor s nekim istaknutim ličnostima, koje su kao politički osuđenici pre kratkog vremena prebačene iz požarevačkog zatvora u Lepoglavu. Bio je u pratnji samo svog šofera, a zatim je 12. juna otputovao za Zagreb...
U to vreme poslanici Radićeve Republikanske stranke prekinuli su svoju apstinenciju i došli su u Skupštinu s namerom da obore vladu. Pašić je još neko vreme odolevao tom pritisku. Đorđe je već ilegalno rasturao svoju brošuru, iz mojih političkih zapisa štampanu u nekoliko hiljada primeraka, u kojoj je objavio svoja ranija pisma i komentare upućene vladi, s teškim optužbama na njen račun i na račun kralja Aleksandra.
Sav obuzet jednom jedinom idejom - da ga gone i da je stalno u opasnosti, kraljević Đorđe ne samo da je menjao mesta obedovanja, ne želevši da išta okusi ni u prijateljskim domovima, nego nije imao poverenje ni u beogradski vodovod. Ne želeći da okusi ni kapi vode koju je ceo Beograd pio, odlazio je automobilom na Avalu i otuda sebi donosio vodu.
Ta ista bolesna uobrazilja naterala ga je da sebi napiše testament kao da će sutra umreti, odnosno, kako je mislio, od nekoga biti otrovan ili ubijen. To je samo pokazivalo da je njegova bolest napredovala.
Postavlja se pitanje zašto princ Đorđe ranije nije stavljen pod lekarski nadzor, kako su to preporučivali psihijatri i 1912. i 1922. godine, a savetovali i istaknuti političari i javni radnici. Akademik Jovan Tomić, koji je često bivao u Dvoru, preporučivao je to kralju Petru još 1910. godine. Obrazlagao je i pismenom izjavom da u kraljeviću Đorđu postoji rascepljena ličnost: dve duše, dva osećanja, dva rezonovanja; prvo je dečaka 13-14 godina, drugo posle bolesti, a posle tog vremena i ono se sve jače manifestovalo, što je više zalazio u godine. On to ne oseća, ne uviđa i sve više to za njega postaje normalno stanje.

ĆERKA IZ TOPONICE
PREMA prilozima za utvrđivanje identiteta Eve (Mileve) Almaši-Ilić, rođene 1926. ili 1928. godine u Senti, koje mi je dao da pregledam Đorđe Mitrović, kustos Muzeja Srbije, ona bi mogla biti vanbračna kći princa Đorđa. Njena majka Katarina Šarkanji u vreme začeća nalazila se, verovatno, na radu u Toponici, gde je Đorđe tada bio na lečenju. Međutim, ni majka, ni Đorđe, koji je posećivao posle rata, nisu otkrili ko je njen otac, a Eva je to saznala posle njihove smrti, otkrivanjem nekih dokumenata, i na osnovu njih je polagala pravo i tražila da se utvrdi da je njen otac Đorđe Karađorđević.


Na Krunskom savetu 1922. godine Pašić i Lazar Marković predlagali su, takođe, da se princ Đorđe stavi pod lekarski nadzor, ali je ipak nađeno drugo rešenje, jer je kralj Aleksandar još verovao da se to može izbeći. Uostalom, u psihičkom stanju njegovog brata postojale su oscilacije nagore i nabolje i moglo se prihvatiti u početku da je Đorđe samo "l'enfant terrible" ("grozan dečak"), zatim i "crna ovca" Karađorđevića, ali je bilo najteže da se prihvati da imate ludaka u najbližem srodstvu. Time se mogao okrnjiti i sam ugled dinastije Karađorđevića.
Čini se da je prelom kod kralja Aleksandra u stavu prema njegovom bratu nastupio kada je Đorđe objavio svoju brošuru, u kojoj je ne samo ponovio nego i izoštrio svoje nesuvisle ideje, a zatim, posle sve agresivnijeg njegovog ponašanja, polovinom februara 1925. godine Đorđe je, pod izgovorom da mu se ne dostavlja redovno pošta, napao na "najgrublji način" komandanta Garde u Kasarni i zatražio je da se on premesti iz čete dvorske žandarmerije.
O tome je referisao lični kraljev ađutant general Hadžić, na šta je kralj doneo odluku da se odmah izvesti komandant Garde, kao i ostali oficiri da se kraljeviću Đorđu ne dozvoli pristup u kasarnske krugove, gde mu nije mesto; ako bi on napao nekog oficira, ovaj će imati ne samo pravo nego i dužnost da mu odgovori istom merom.
PoŠto su se takvi i slični incidenti ponavljali, vlada je donela odluku da se princ Đorđe uputi u dvorac Belje i da ekipa lekara pregleda i ispita stanje njegovog zdravlja.
Tim povodom, iz kabineta predsednika vlade upućeno je poslanstvima na strani sledeće saopštenje: "Pošto je stanje Nj. V. Kraljevića Đorđa postalo takvo da je preka potreba promeniti način njegovog života pod stalnim nadzorom lekara, to je, na osnovu člana 13 Porodičnog pravilnika za članove Kraljevskog doma, Nj. V. Kralj odredio Kraljeviću Đorđu mesto stanovanja, koje odgovara ovim uslovima i pridao mu naročitog lekara...
O toj meri razmišljalo se još 1922. godine, kada je kraljević Đorđe bio upućen u Niš, ali se od toga odustalo u nadi da će se njegovo stanje popraviti. Međutim, stanje Kraljevića Đorđa pošlo je na gore, čemu su dokaz njegovi neprekidni ispadi prema okolini, koji su uzimali takve razmere, da niko nije hteo ići njemu na službu; drugo, Kraljević je na svakom koraku napadao Nj. V. Kralja i vladu uvredljivim izrazima, koji se ne mogu ponavljati, ali koji su jasan dokaz njegovog stanja. To stanje, uostalom, nije tajna za psihijatre, koji su imali prilike pregledati Kraljevića i dati o tome stručno mišljenje.
Neki političari, koji su sve više gubili teren u javnom mišljenju, koristili su se ovim psihičkim stanjem Kraljevića za svoje ciljeve i on im, usled toga nesvesno išao na ruku. Da bi se izbegla eventualna nesreća, pošto je razdraženje Kraljevića bivalo
sve jače i jače, moralo se pribeći njegovom izolovanju, s tim da se podvrgne režimu stalnog lečenja. Stoga je Kraljević upućen sinoć u pratnji lekara na Belje, gde će imati potrebnu mirnoću i svu lekarsku negu i pažnju koja mu pripada."
Kada je princ Đorđe prebačen na Belje, ekipa lekara vršila je posmatranje njegovih postupaka tokom deset dana. Na osnovu toga, podnela je opsežan izveštaj, sa naslovom "Lekarsko uverenje o duševnom stanju Njegovog Visočanstva kraljevića Đorđa". Njegovo opšte stanje i ponašanje lekari su opisali kao negativističko i samovoljno.
Jede halapljivo i mnogo. Sam sebi postavlja pitanja i sam odgovara glasno. Kad govori padne u jedno efektivno stanje i nastaje jedan ludi smeh, kao rikanje. I dalje uporno tvrdi da ga truju.
Njegove misli i ideje ponajviše izražavaju bes i ljutnju na Pašića i Aleksandra, koje okrivljuje za sve svoje tegobe. O svom bratu govori sve najpogrdnije i preti da će ga ubiti, da neće ni njegov sin Petar vladati, nego će biti republika. Grdnje na Pašića i Aleksandra smenjivale su se s izražavanjem političke podrške njihovim političkim protivnicima, srpskim republikancima, Radićevoj Hrvatskoj seljačkoj stranci.
Govorio je o svojoj knjizi i smatrao da će ona imati odjek, naročito u inostranstvu, da će skrenuti pažnju evropskih državnika i da će to imati bitnog uticaja na promenu kralja i vlade u zemlji. Imao je visoko mišljenje o sebi i svojim sposobnostima: "Ja sam strateg, inženjer, tobdžija, aeroplanac, imam duha da organizujem, ali brate, nemam ljudi na subordiniranim položajima... Ja sam kralj u osećajima, jer je ceo narod zamnom, a oni su figure".
Lekari su opisali njegovo oboljenje kao paranoidno, opasno po okolinu i njega samog (pokušao je manikirom za nokte seći sebi vene) i preporučili su kao racionalnu meru izolaciju radi čuvanja i lečenja do eventualnog stišavanja njegovih bolesnih ideja, usled postupne, staračke promene karaktera ovog oboljenja u nekom snošljivijem pravcu. Kao duševno bolestan on je nesposoban za sve pravne radnje, kao i za rukovanje svojom imovinom.
Lekarsko uverenje potpisali su 21.5.1925. lekari: dr Dušan Stojimirović, upravnik Duševne bolnice u Beogradu, Andra Nikolić, šef nervnog odeljenja Državne bolnice i dr Kosta Živanović, lekar Državne bolnice.

DVORSKI savet se sastao 27. maja, u nepotpunom sastavu i razmatrao je ranije i najnovije izveštaje s nalazima i preporukama lekara-psihijatara. Pošto su pregledani svi ti dokumenti, kralj je tražio mišljenje za odluku koju bi doneo.
Prisutni članovi Saveta dali su ovo mišljenje: 1) da se kraljević Đorđe uputi u Sanatorijum "na čuvanje i lečenje za navedene svrhe"; 2) da se, na osnovu člana 3 o apanaži, imenuju kraljeviću Đorđu staratelji "radi očuvanja njegovih imovinsko-pravnih interesa".
Ovu odluku potpisali su: predsednik vlade Nikola Pašić, ministar pravde Edo Lukinić, predsednik Kasacionog suda Mihailo Jovanović i predsednik državnog saveta (potpis nečitak). Isto, f. 13.
Kraljević Đorđe redovno je i dalje primao apanažu, do 1926, uz potpis njegovog advokata Stevana Aćimovića, a posle uz potpis njegovih staratelja. Iz apanaže isplaćivano je samo izdržavanje udovici ubijenog sluge, Anki Kolaković, kao i troškovi njenog lečenja i sahrane, 1939. godine.
Na bolničkom lečenju u Beogradu Đorđe je zatim proveo više od mesec dana. Posle tog lečenja stanje njegovog zdravlja nije se poboljšalo. Svu svoju rečitost i smisao govora privodio je bolesnoj ideji: "da je on uvek i za sve u pravu, da ima prava da čini sve što hoće, čak i da ubija... Ako mu se protivreči, on padne u afekte i razdere se na sav glas: Pa vi ne razumete mene, vi ste idioti kao Aleksandar i Pašić...
Uopšte, slika stanja nije se ni najmanje promenila. Naprotiv, primećuje se još jača neuviđavnost svoga položaja i uz to jača agresivnost i afektivnost. Celo ponašanje - svi razgovori liče ponašanju malog nestašnog i nerazumnog deteta, koje svakog časa polupa svoje igračke, pa se ljuti i traži nove, s tom razlikom, što je dete opasno samo sebi i igračkama usled nezrelosti, dok je on opasan i po okolinu i po društvo."
Godinu 1926. Đorđe je proveo, uz lekarsku negu, na Belju, a početkom 1927. upućen je na lečenje u Toponicu kod Niša, gde je specijalno za njega preuređen jedan paviljon.
Na zahtev ministra zdravlja, lekari su 27. marta 1927. pregledali još jednom princa Đorđa i podneli izveštaj. Popunjavajući obrazac s unapred postavljenim pitanjima, dali su sledeće odgovore:
* Kad i kako su se pojavili prvi znaci duševne aberacije?
Iz mlađih godina prgav i naprasit. Poslednje 2-4 godina patio je od nesanice, boji se trovanja i uobrazio da ga truju u jelu i piću, napada i tuče okolinu, mrzovoljan i neiskren, dobija grčevite napadaje i štucanje.
*
Kad i kako se pojavilo prvo i potpuno ludilo?
Pre više godina, a pre 2 godine vidno sa sistemiziranim idejama trovanja i gonjenja.
* Polna sfera?
Oslabljena jako.
* Lude ideje?
Postoje: gonjenje, trovanje, a sebe smatra najpametnijim i najboljim.
* Naročiti nagoni?
Hoće da piše i da grdi, stalno se čuva gonjenja i trovanja.
* Drži li sebe za sumanutog?
Drži sebe za zdravog i pametnog, ali uništenog trovanjem još od 1910. godine.
* Je li opasan po sebe?
Može da bude u melanholičnom stadijumu njegove bolesti.
* Je li opasan za druge?
Jeste: napada i tuče iznenada bolničare i okolinu.
* Kako je do sada lečen?
Bolničko lečenje i čuvanje. Lekove neće da pije iz uobraženog straha da su to podešavani otrovi.
* Razlozi i indikacije za primanje u ludnicu?
Zbog opasnosti po sebe i okolinu i radi lečenja i čuvanja.
* Dijagnoza?
"Schizophrenia".
Pregled su izvršili i lekarsko uverenje potpisali: dr Dušan Stojimirović, upravnik Duševne bolnice, dr Andra Nikolić, šef Nervnog odeljenja Državne bolnice i dr Kosta Živanović, lekar Državne bolnice.
Godinama je zatim princ Đorđe lečen, ali se njegovo zdravlje nije bitno popravljalo sve do njegove starosti, kada se takva oboljenja (šizofrenije) prirodno stišavaju. Njegovo duševno stanje za vreme lečenja u Toponici najbolje se može sagledati ne samo iz sačuvanih izveštaja lekara već i iz onoga što je sam pisao.
U njegovim "depešama", koje je redovno "upućivao" kralju Aleksandru, provlači se stalno ta njegova sumanuta ideja o trovanju, zbog čega svoga brata naziva najpogrdnijim imenima i obasipa najneobičnijim psovkama, ne štedeći pri tome, ni kraljicu, čak ni njihovu decu.
Svoga brata Aleksandra naziva: "trovačem", "iznuđivačem", "ništavilom", kraljicu "glupačom" i "guzuljom". Te depeše su obično završavane skandaloznim psovkama.
Kada se oženio u poznim godinama, princ Đorđe je govorio u nekom društvu:
"Un prince fou a epouse une femme folle" - jedan ludi princ oženio se jednom luckastom ženom.

SVESTAN SVOJE BOLESTI
KADA je dr Radenko Stanković, lekar i profesor Medicinskog fakulteta, posetio kraljevića Đorđa u Toponici, video je u njegovoj sobi na zidovima izlepljene kartone, na kojima je pisalo "paranoik", "paranoja". Iz toga je on izveo zaključak da je kraljević bio svestan od čega boluje, a da li je došao na vreme da se leči i da li se lečio, pitanje je.
Gornja Toponica

Nakon hapšenja princ Đorđe Karađorđević interniran je na kraljevsko dobro Belje u Baranji, gdje je, pod žandarmskom stražom, držan u izolaciji godinu dana u Lovačkom dvorcu u Tikvešu. Posle toga prebačen je u Toponicu kod Niša, lečilište za duševno obolele, u kome je u izolaciji držan sve dok ga Nemci nisu oslobodili 1941. godine.

U Toponici je živeo u vili koja je posebno izgradjena za njega.

Uspoređujući svoje tamnovanje na Belju i u Toponici, princ piše:

"Zatvor u Toponici teži je od beljskog zatvora. (...) Na Belju sam imao ogroman park i mogao sam da šetam u pratnji čuvara po velikom prostranstvu punom stoletnom drveća. Toponica ima manju šumu, pogdegde koje drvo, usamljeno i bez mnogo hlada. Dvorište je skučeno i osim sunca, koje za toplih dana prosto bije u prozore, mogu da vidim još jedino - nebo. Nema mnogo ni ptica, i one kao da beže iz ove atmosfere, u kojoj caruje mrtvilo." (str. 442)

Nakon II Svetskog Rata uz dozvolu komunističkih vlasti ostao je u zemlji za razliku od ostalih članova dinastije Karadjordjević. U poznim godinama oženio se Radmilom Radonjić, nisu imali dece.
Umro je u Beogradu, u dubokoj starosti 17. oktobra 1972. Sahranjen je u zadužbini svoga oca, crkvi sv. Đorđa na Oplencu kod Topole. Pored njega je sahranjena i njegova žena Radmila.

Blogged with Flock

Telegram smrti

Pocetkom Prvog svetskog rata, od 26. jula 1914. do 16. oktobra 1915., Niš je bio ratna prestonica Srbije a u zgradi današnjeg Rektorata niškog univerziteta (Banovina) nalazilo se sediste Srpske vlade i Ministarstva inostranih dela. U utorak, 28. jula 1914. godine, ovde je stigla zvanicna objava rata Srbiji od Austrougarske, na nacin jedinstven u diplomatskim odnosima - putem telegrama. Potpisao ga je Berthold,. tadasnji ministar inostranih poslova Austrougarske, a stigao je u zgradu tacno u 12.30 sati. Primio ga je sekretar Ministarstva, Saimovic, koji ga je odmah odneo predsedniku Pasicu, smestenom u sali na prvom spratu, iznad ulaza. Tekst telegrama, koji je inace bio na francuskom jeziku, glasi: "Kraljevska vlada Srbije nije na zadovoljavajuci nacin odgovorila na notu datiranu 23. julom 1914. koju joj je predao austrijski poslanik u Beogradu. Zato Carsko - Kraljevska vlada nalazi da je prinudjena da se osloni na silu oruzja, radi ocuvanja svojih prava i interesa. Autsrougarska smatra da se od ovog trenutka nalazi u ratu sa Srbijom."

Književnik Ivo Ćipiko koji je 28. jula 1914 u 13 časova bio u hotelu "Orijent", piše da je toga dana "ručao u bašti hotela. Pri drugom stolu do mene ručali su ministri i diplomate. Neko sa tog stola usred ručka kaža: Pašić je dobio ovog časa depešu kojom Auastro-Ugarska objavljuje Srbiji rat….Po ručku diže se Pašić, miran, naoko bezbrižan. Ali, ipak učinilo mi se, kad sam ga pogledao, da njegove povučene oči izražavaju nešto neobično, što se tog časa dogodilo. Na ulici, ispred hotela, Pašić izvadi iz džepa jednu depešu i pokaza je francuskom ministru. To je bila depeša objave rata".

O tome kada je i gde Nikola Pašić primio austrougarski telegram svedoči i tadašnji ruski ambasador Vasilij Nikolajevič Štrandman u svojim "Balkanskim uspomenama". " Oko jedan popodne pošli smo u kafanu "Evropa" (?), gde se za ručak okupljao diplomatski kor i ministri. Vreme je bilo divno i diplomate su se smestile napolju za velikim zasebnim stolom. Pored mene je seo nemački poslanik baron Grizinger, koji je nastavljao da tvrdi kako nema nikakve instrukcije iz Berlina. Polušapatom mi je objasnio da se ćutanje Berlina može protumačiti kao dobar predznak u korist očuvanja mira. Pašić, sa suprugom Đurđinom i kćerima Darom i Pavom, sedeo je za zasebnim stočićem, skoro se dodirujući sa nama. Oko dva sata, kroz kapiju restoranske bašte prema kojoj sam sedeo licem, ušao je poštar i, pošto je prišao Pašiću, izvadio je iz torbe telegram. Pašić ga je uzeo, pročitao sadržaj, prekrstio se i pružio ga meni. U telegramu je grof Berthold javljao iz Beča da je "austrougarska vlada, nedobivši odgovor od Srbije na svoju notu od 23. jula, prinuđena da štiti svoje interese i od sada se nalazi u ratnom stanju sa Srbijom". Ne govoreći susedima ni reči, vratio sam telegram Pašiću i pošao i Čahotinov stan da bez odlaganja pošaljem telegram svom ministru".

Blogged with Flock

Konstantin Veliki

Gaj Flavije Valerije Aurelije Konstantin (lat. Gaius Flavius Valerius Aurelius Constantinus, rođen 272. godine, stupio na presto 306. godine, umro 337. godine), poznatiji kao Konstantin I ili Konstantin Veliki, bio je rimski vojskovođa i car, nastavljač Dioklecijanove upravne organizacije poznate pod nazivom "dominat".

Rođen je u Naissusu (današnji Niš) 272. godine. Za rimskog cara je izabran godine 306 u današnjem Jorku (V.Britanija) posle smrti svoga oca. Godine 313. je Milanskim ediktom ozakonio kršćanstvo u Rimskom carstvu. Godine 325. je predsjedao Nicejskim koncilom/Никејским сабором, zbog čega se smatra prvim rimskim kršćanskim vladarom. Po predanju, zajedno sa svojom majkom (caricom Jelenom) nalazi u Jerusalimu krst na kome je Isus Hristos bio razapet.

Godine 330. je na temeljima starog Bizanta sagradio grad zvan Nova Roma koji će poslije biti poznat kao Konstantinopol, ili Carigrad, prijestolnica Istočnog rimskog carstva.

Najveći njegov doprinos carstvu je započinjanje velike državne reforme Rima, koji je tada bio devastiran ekonomskom i vojnom krizom, tako što seli glavni grad u Konstantinopolj, a to nezvanično započinje novu fazu Rimskog carstva - dominaciju Vizantije. Tek jedan od njegovih naslednika Teodosije I završava proces reforme i decentralizacije carstva koji se produžava uz manje zastoje na celu istoriju ovog carstva.

Od njegovog doba, crkva se polako sjedinjuje sa državom i igra značajnu ulogu u njenom daljem razvoju.

Borba za vlast 

Prva tetrarhija okončna je 1. maja 305. godine abdikacijom Dioklecijana i Maksimijana; druga nije trajala dugo. Kada je Konstancije umro u Eboraku (današnjem Yorku) 306. godine, vojske Britanije i Galije, ne obazirući se na pravila sistema tetrarhije, požurile su da za avgusta proglase Konstantina, mladog Konstancijevog sina. Mladi Maksencije, sin Maksimijana (koji nikada i nije želeo da se povuče s vlasti), proglasio se potom u Rimu za cara, pozvao svog oca da mu se priključi i otarasio se Flavija Valerija Severa. Tako je 307. i 308. godine vladala velika konfuzija. Sedam careva je imalo (ili je mislilo da ima) titulu avgusta: Maksimijan, Galerije, Konstantin, Maksencije, Maksimin Daja, Licinije (koga je za avgusta imenovao Galerije 308. godine, suprotstavljajući ga Konstantinu) i, u Africi, uzurpator Domicije Aleksandar.

Ova je situacija razrešena tako što su carevi bili jedan za drugim eliminisani. Posle brojnih intriga, starog je Maksimijana 310. godine ubio njegov zet Konstantin, a sledeće godine Aleksandra je pogubio jedan od Maksencijevih pretorijanskih prefekta. Galerije je 311. godine umro od bolesti, nekoliko dana pošto je priznao neuspeh svojih progona hrišćana i izdao edikt o toleranciji. Ostali su Konstantin i Maksencije (na zapadu), te Licinije i Maksimin Daja (na istoku). Konstanin, najbolji vojskovođa od njih četvorice, napao je Italiju s jakom vojskom odanih mu Gala i porazio Maksencija kod Mulvijskog mosta, nedaleko od Rima. Pokušavajući da pobegne Maksencije se udavio. Konstantin je tada sklopio sporazum s Licinijem; njih dvojica su privukli sebi hrišćane na istoku tako što su im Milanskim ediktom garantovali versku toleranciju (313). To je oslabilo Maksimina Daju, koji je sada bio izolovan i smatran progoniteljem hrišćana; kad ga je Licinije napao kod Hadrijanopolja, on se razboleo i uskoro umro (313). Tako je carstvo ostalo sa dva cara, Konstantinom i Licinijem, koji su formalno bili saveznici, te su se orodili tako što se Licinije oženio Konstantinovom kćerkom.

Konstantin i Licinije su se ubrzo međusobno sukobili oko vlasti. Konstantin je napao svog protivnika prvi put 316. godine i oduzeo mu dijeceze Panoniju i Meziju. Deset godina je između njih trajalo primirje. Dioklecijan je 316. godine umro u Saloni (današnjem Splitu), koju nikada nije želeo da napusti, iako je njegov politički sistem propao. Konstantin i Licinije su se tada vratili naslednom principu, te su odredili tri moguća cezara među svojim sinovima, sva tri još uvek maloletna, kako bi zasnovali svoje dinastije (dva Konstantinova sina i jedan Licinijev). Međutim, po dinastijskom je principu mogao postojati samo jedan car, koji je iza sebe ostavljao naslednika. Mada je Konstantin bio naklonjen hrišćanima, Licinije je obnovio progone, a 324. godine ponovo je izbio rat. Licinije, poražen prvo kod Hadrijanopolja, a zatim u Anatoliji, morao se predati, te je bio pogubljen zajedno sa svojim sinom. Zatim je i Konstantinov treći sin, Konstancije, bio imenovan za cezara, kao ranije njegova dva starija brata, Krisp i Konstantin Mlađi. Tako je bila osnovana druga flavijevska dinastija, a Konstantin je podupirao verovanje da je njegov otac, Flavije Konstancije (Hlor), bio potomak Klaudija II Gotskog.

Odnos prema hrišćanstvu

Konstantinovo preobraćanje u hrišćanstvo imalo je dalekosežne posledice. Kao njegov otac, i on je u početku bio privrženik Sunca. Dok je prinosio žrtvu u Velikom hramu Sunca u galskim planinama Vozges imao je svoju prvu, doduše pagansku, viziju. Tokom borbi s Maksencijem imao je svoju drugu viziju – osvetljeni krst na nebu – posle čega je dao da se na oklope njegovih ljudi ucrta figura koja je možda predstavljala Hristov monogram (mada je verovatno Hrista pomešao sa Suncem u njegovoj manifestaciji "najvećeg dostojanstva", summa dignitas). Nakon svoje pobede proglasio se hrišćaninom. Njegovo preobraćanje još uvek je pomalo obavijeno velom misterije, a njegovi savremenici – Laktancije i Eusebije iz Cezareje – uglavnom ne osvetljavaju to pitanje, i čak su kontradiktorni. Ali je to nesumnjivo bilo iskreno preobraćanje, jer je Konstantin imao religijski način mišljenja. On je takođe bio napredan i stajao je pod snažnim uticajem sposobnih biskupa koji su ga od samog početka okruživali.

Do 320–322. godine na Konstantinovim se spomenicima i novcu pojavljuju solarni simboli, a on sam nikada nije bio naročiti teolog. Ipak, njegova blagonaklona politika prema hrišćanima nikada nije oslabila. Hrišćanstvo je u carstvu još uvek bila manjinska religija, posebno na zapadu i u ruralnim oblastima (pa stoga i u njegovoj sopstvenoj vojsci), te se može isključiti mogućnost neke Konstantinove političke kalkulacije. Ali je njegova politika bila oduševljeno prihvaćena na istoku, i nova se religija zahvaljujući Konstantinu sve brže širila; njegova zvanična podrška prouzrokovala je preobraćanje mnogobrojnih pagana, mada sa sumnjivom iskrenošću, jer su bili ravnodušni prema moralnim ubeđenjima.

Crkva, koja je do nedavno bila progonjena, sada je bila obasuta iznenadnom pažnjom: izgradnja velelepnih crkava (u Rimu i Konstantinopolju), donacije i darovi, oslobađanje sveštenika od dekurionskih dužnosti, davanje sudskih ovlašćenja biskupima i munjevito napredovanje činovnika-hrišćana. Ipak, pagani nisu progonjeni i Konstantin je zadržao titulu pontifex maximus. Ali on je o paganskim bogovima govorio s prezirom i zabranio je određene rituale, pre svega prinošenje žrtvi noću. Zatim je 331. godine naredio da se popiše paganska imovina, opljačkao blago u hramovima i, konačno, uništio nekoliko svetilišta na istoku pod izgovorom nemoralnosti.

Crkve su uskoro osetile teret careve brige: "sekularna ruka" (tj. vlada) stavila se u službu kolebljive ortodoksije, jer je car bio veoma podložan argumentima različitih krugova, te se prilično izgubio u teološkim finesama. U Arlu je 312. godine održan sabor, koji je uzalud pokušao da zaustavi donatsku šizmu (nacionalistički jeretički pokret koji je dovodio u pitanje valjanost nekih crkvenih zvaničnika), koja je nastala u Africi posle Dioklecijanovih progona. Arijska je jeres izazvala još više teškoća: Arije, aleksandrijski sveštenik i učenik Lukijana iz Antiohije, doveo je u pitanje dogmu o Trojstvu i božanskoj prirodi Hrista; njegov asketizam i oštrina njegove dijalektike doneli su mu mnogo sledbenika; bio je osuđen nekoliko puta, ali su se neredi nastavljali. Konstantin, zamoljen od obe strane da posreduje i ravnodušan prema doktrinarnim finesama, koje su uostalom bile strane većini vernika na zapadu, želeo je da uspostavi univerzalni simbol vere; stoga je 325. godine sazvao vaseljenski sabor u Nikeji. Osudio je Arija i, uprkos Istočnjacima, proklamovao da je Isus "jednosuštven" sa Bogom ocem. Ipak, arijska je jeres i dalje postojala, jer je Konstantin nekoliko puta promenio mišljenje; na njega su vršili uticaj arijanski i semi-arijanski biskupi, a jedan od njih, Eusebije iz Nikomedije, čak ga je krstio na samrti, 337. godine.

Uprava nad carstvom

Između 325. i 337. godine Konstantin je sproveo važne reforme, nastavljajući delatnost Dioklecijana. Iskristalisala se podela na pogranične trupe (limitanei) i taktičke trupe (comitatenses i careva garda), na čijem su čelu bili magistri militum. Vojna je karijera postala sasvim nezavisna od civilne. On je, međutim, istovremeno veliki broj vojnika smestio u gradove ili njihovu blizinu, da bi snabdevanje vojske bilo lakše i ekonomičnije. Međutim, to je otežalo održavanje vojnih vežbi i discipline, a vojnici su se besposleno vrzmali po gradovima. Pod Kontanstinom se desilo i to da je jedan varvarin, zapovednik u rimskoj vojsci, stekao istorijski značaj. To je bio Alaman Krok, koji je među vojnicima predvodio pokret koji je Konstantina i doveo do titule avgusta 306. godine, odmah posle smrti njegovog oca Konstancija. Slična je ličnost bio i veliki vojskovođa Bonit, Franak, u periodu od 316. do 324. godine; a Konstantin je za svoje pobede protiv Maksencija 311–312. godine imao da zahvali pre svega svojim vojnicima-varvarima, koji su i predstavljeni na Konstantinovom slavoluku u Rimu. Kada se borio protiv njega, Licinije je regrutovao čitave odrede Gota, kako bi ojačao svoju vojsku. I Konstantin je primao Gote, koji su, navodno, dostigli broj od 40.000, da bi pomogli u odbrani Konstantinopolja u drugom delu njegove vladavine, a dvorsku su gardu otada činili uglavnom Germani, među kojima su se regrutovali i mnogi visoki vojni oficiri. Rimljani su u ratu sve više zavisili od imigranata ili prve generacije varvara, upravo u vreme kada su konvencionalne rimske trupe počele gubiti vojničku vrednost.

Konstantin je mnoge vitezove uzdigao na rang senatora, pošto je u prvom delu svoje vlade morao da popunjava sve veći broj položaja u carskoj birokratiji (koja je bila najmanje 50 puta veća nego u vreme Karakale), i pošto je u kasnijem periodu svoje vladavine morao da popuni drugi senat, onaj u Konstantinopolju. Došlo je i do ubrzane inflacije počasnih titula. Kao rezultat ovih nekoliko promena, postojanje viteškog staleža izgubilo je smisao, a carska se birokratija razvila u novi nobilitet. Najviše položaje u centralnoj vladi zauzimali su dvorski kvestor (quaestor sacri palatii), magister officiorum i finansijski službenici (comes sacrarum largitionum i comes rei privatae). Vikariji dijeceza bili su odgovorni pretorijanskim prefektima, čiji je broj uvećan i čija su ovlašćenja sada obuhvatala velike teritorije: prefekture Galije, Italije, Ilirika i Istoka. Unifikacija političke moći sa sobom je donela i odgovarajuću decentralizaciju uprave.

Da bi reorganizovao finansije i novac, Konstantin je kovao dve nove monete: srebrni miliarensis i, što je važnije, zlatni solidus, koji je zbog svoje stabilnosti kasnije postao glavna moneta Vizantijskog carstva. Zauzimanjem Licinijeve blagajne i pljačkanjem paganskih hramova uspeo je da povrati finansijsku stabilnost države. Ipak je morao da uvede posebne poreze za različite staleže: senatori su plaćali porez nazvan glaeba, a trgovci i zanatlije u gradovima plaćali su porez u zlatu i srebru (chrysargyrum).

Nova prestonica

Konstantinova besmrtnost, međutim, počiva na osnivanju Konstantinopolja. Ovaj "Novi Rim", osnovan 324. godine na mestu Bizanta i osvećen 330. godine, brzo se uvećao po broju stanovnika, kao rezultat povlastica koje su davane doseljenicima. Sagrađen je i veliki broj crkava, ali ni hramovi koji su od ranije postojali nisu rušeni. Grad je postao administrativna prestonica carstva, te je dobio senat i prokonzula. Izbor mesta nije bio uslovljen religijskim razlozima, kako se objašnjavalo, nego kako strateškim razlozima (blizina granica na Dunavu i na Eufratu) tako i ekonomskim (važnost više moreuza i spoj velikog kopnenog puta od Bolonje do Crnog mora s istočnim trgovačkim putevima koji prolaze kroz Anatoliju do Antiohije i Aleksandrije). Konstantin je umro 22. maja 337. godine.

Blogged with Flock

Nikola Doksat

U ranim popodnevnim satima 20. marta 1738. godine, u srpskom delu beogradske varoši, na današnjem Topličinom vencu, okupilo se nekoliko stotina austrijskih vojnika da bi, ispunjavajući naredbu prispelu iz Beča, prisustvovali izvršenju jedne smrtne kazne, o kojoj je, danima, brujala Evropa, tražeći milost za osuđenog.

Mesto predviđeno za pogubljenje, po propisima za ovakve događaje, okružili su konjanici u svečanim uniformama.

S vojnicima je na gubilište stigao i grof Engel fon Vagrajn, beogradski biskup.

On je, s grupom jezuita, nešto ranije, u zatvorskoj ćeliji na Kalemegdanu, pokušao da osuđenog, koji je bio protestant, prevede u katoličanstvo, ali je osuđenik to odbio.

U vatikanskim arhivama, među svedočanstvima o borbi protiv učenja Lutera, Kalvina i Cvinglija, nalaze se mnoga dokumenta i o poduhvatima grofa Engela fon Vangrajna u zaustavljanju širenja protestantizma u austrijskoj carevini, pa i zapisi o njegovim beogradskim uspesima u tom poslu.

Kada je osuđenik doveden na gubilište, sam sedajući na stolicu za pogubljenje, većina vojnika je, s neskrivenim znakovima tuge, oborila poglede.

Uz osuđenika je stajao njegov sobar, koji mu je, na znak dželata, povezao crnu maramu preko očiju.

Mada je dželat, upravo tih dana, izvršio više smrtnih presuda, ruka mu, ovoga puta, nije bila sigurna.

Glava osuđenog, unakažena sabljom u dva promašaja, pala je tek posle trećeg udarca.

Na mestu na kome je posečen, okrenut licem ka kalemegdanskoj tvrđavi, pogubljeni je odmah i sahranjen u najprostijem kovčegu, bez ikakvih obeležja.

Mrtvom obezglavnjenom telu, iz koga je još liptala krv, prišao je jedino grof Engel fon Vagrajn, ostavši uz njega nekoliko trenutaka u potpunoj tišini.

Tako je, po opisima holandskih biografa, uz oslanjanja na dnevnik Engela fon Vagrajna, na pisma nekoliko vojnika i na službene izveštaje, završio život austrijski general Nikola Doksat de Moret, najcenjeniji fortifikacijski stručnjak svog doba, ali i znameniti žitelj Beograda, kome je, kao trajna dobra, ostavio detaljno rekonstruisani Kalemegdan i prvi urbanistički plan.

Rođen 1682. godine u Švajcarskoj, Nikola Doksat de Moret je, s osamnaest godina, pristupio holandskoj vojsci, koja ga je, zbog snažno izraženog talenta za crtanje i projektovanje, uputila na usavršavanje za fortifikacijskog oficira.

To je vreme kada, u ovoj važnoj vojnoj disciplini, dominiraju italijanska i holandska fortifikacijska škola i kada, kao značajan iskorak, počinju da se primenjuju i pruske inovacije, čiji je autor Johan Dilih, a koje u obavezne objekte tvrđava uvode šuplje bastione za smeštanje artiljerije.

Još na usavršavanju, mladi Nikola Doksat de Moret je, često, izlazio s predlozima da se težište u odbranama tvrđava prenese izvan njih, na skrovite puteve sa kazamatima i traverzama, zbog čega je bio oštro kritikovan, a kada je tu ideju pokušao da realizuje tokom prve službe u Bavarskoj, dospeo je pred vojni sud, koji ga je, za kaznu, kao opasnog šarlatana, prekomandovao u gardijske jedinice i uputio na francuska bojišta.

Dvanaest godina posle njegovog pogubljenja, veliki francuski fortifikacijski stručnjaci Anri Busmar i Fransoa Šaslu Loba uvode upravo skrivene puteve sa kazamatima i traverzama kao glavne elemente odbrane utvrđenja, što se, do današnjih dana, ceni kao jedno od najsmelijih unapređenja fortifikacijskih škola.

Preživevši krvavu opsadu Lila, Nikola Doksat de Moret napušta Holanđane i prelazi u austrijsku carsku vojsku, u kojoj će napraviti veliku karijeru.

Ratujući u Šleziji i u Flandriji, on dobija čin za činom, a u boju kod Denena, gde je Austrijance teško porazio maršal Vilar, ranjen je u nogu i ostaje doživotno hrom.

S činom pukovnika i s ogromnim ovlašćenjima, Nikola Doksat de Moret, čim je prezdravio, biva pridodat austrijskoj komandi za Srbiju sa zadatkom da rukovodi obimnim i za Beč strateški izuzetno važnim poslovima na utvrđivanju Beograda po najnovijim fortifikacijskim učenjima i uz punu slobodu da primenjuje i svoje zamisli.

Već pri prvom susretu sa Beogradom, on otkriva lepote Kalemegdana, čiju istoriju ubrzano proučava paralelno sa izradom fortifikacijskih planova, pa zato, uz vojno utvrđivanje i izgradnju vojne infrastrukture i logistike, zahvaljujući veštom projektantskom manevrisanju, u potpunsti obnovlja i kalemegdansku tvrđavu, uvodeći u nju i neka rešenja za civilne sadržaje, sačuvana do današnjih dana.

Veliki građevinski radovi privlače u Beograd stotine radnika i majstora iz svih delova Evrope, ali i šaroliki svet lutalica i avanturista, što životu oko Kalemegdana, u večernjim satima, s mnogo baklji, s mnogo muzičara, gutača vatre i raznih drugih zabavljača, oko kojih se kružno tiskaju vojnici, graditelji i lokalno stanovništvo, daje pečat veselog vašarišta.

Tu se, u zatamnjenim brojgelovskim prizorima, pod komandom iz senke grofa Engela fon Vagrajna, motaju i putujući kaluđeri u misiji pokatoličavanja Srba, ali i u još važnijoj i agresivnijoj misiji prevođenja protestanata u katoličanstvo.

Zahvaljujući svojevrsnom "nju dilu", zbog koga se u neposrednu blizinu Kalemegdana naseljava nekoliko stotina nemačkih porodica, Beograd, tada, dobija prvu kompletnu bolnicu i prvu apoteku uređenu po važećim austrijskim propisima.

Linija života Nikole Doksata de Moreta dobija fatalan poprečni rez 1735. godine, kada on, uz podršku još nekoliko oficira, posle više neuspešnih pokušaja, uspeva da iz Beograda vrati u Beč austrijskog administratora, princa Aleksandra fon Virtenberga, s optužbom da carski novac iz tajnih fondova, namenjen za pokatoličavanje i suzbijanje protestantizma, skreće u svoje džepove.

Plemić, zahvaljujući dobrim vezama, uspeva nekako da zataška aferu, ali od tog časa, poput svih osramoćenih i osujećenih u napredovanju, sanja i smišlja osvetu.

Uspešno utvrđivanje Beograda i Kalemegdan u novom ruhu, donose, međutim, Nikoli Doksatu de Moretu nove moćne zaštitnike kod bečke elite, naročito kod sveta okupljenog oko dvora i kod intelektualaca, te on ubrzo, uz burna odobravanja, dobija generalski čin, a princu Aleksandru fon Virtenbergu ostaje da za svoje naume čeka povoljnija vremena.

Novi rat Austrije i Turske 1737. godine, u kome Austrijanci uspevaju da naprave snažan prodor na jug i da, uz pomoć Srba, osvoje Niš i Pirot, odvodi generala Nikolu Doksata de Moreta u Niš, gde preuzima komandu nad gradom.

Ratna sreća Austrijanaca trajala je kratko, ne samo zbog silovite kontraofanzive Turaka, već i zbog katastrofalnih poteza glavnokomandujućeg austrijske vojske u Srbiji, generala Sekendorfa, kao i zbog njegovih svađa s drugim komandantima, i poraz je bio neizbežan.

Najfatalniju grešku on je napravio donoseći odluku da Austrijanci uđu i u Novi Pazar, čemu se oštro suprotstavio Nikola Doksat de Moret, insistirajući da se, pre ove rizične operacije, snažno utvrdi ono što je već osvojeno.

Glavnokomandujući general Sekendorf, koji je vojnu karijeru pravio bez većih iskustava na bojištu, uglavnom uz pomoć intriga i servilnosti pred nadređenima, odbio je ovaj predlog i Turci su ga, upravo u Novom Pazaru, potukli do nogu.

Povlačeći se u pravoj bežaniji, on naređuje Nikoli Doksatu de Moretu da sa osam hiljada vojnika ostane u Nišu i da mu štiti leđa.

Na Niš je, u tom trenutku, u fanatičnom pobedničkom zanosu, krenulo šezdeset hiljada Turaka, i kako je bilo jasno da je svaka odbrana sa osam hiljada vojnika pred takvom silom nemoguća, general Sekendorf je, uz pomoć jedne lažne depeše, uverio Nikolu Doksata de Moreta da će dobiti brojčano odgovarajuće pojačanje.

Sve je to, dabome, bila obmana, i komandanta Niša je, zajedno sa osam hiljada ljudi, izmučenih lošim životnim uslovima, neredovnom i oskudnom ishranom i talasima zaraznih bolesti, čekala ili sramna predaja ili samoubilačka bitka, čiji je ishod mogao da bude jedino strašni masakr.

On, naravno, nije hteo da se preda i da pogazi zakletvu i vojničku čast, ali je prihvatio pregovore s Turcima, koji su zahtevali bezuslovnu kapitulaciju, uz sva poznata osmanlijska poniženja koja uz nju idu.

Pregovori su trajali nekoliko dana, a Nikola Doksat de Moret je uspeo, unapred dogovorenim manevrisanjima svojih trupa u daljini, da ubedi Turke da će bitka biti i za njih teška i krvava, a potom i da, uz vrhunske diplomatske veštine, izdejstvuje mirno, bezbedno i paradno povlačenje iz Niša, bez formalne predaje i bilo kakvog dokumenta da je o predaji reč.

Zbog potpunog poraza, general Sekendorf je smenjen uz neuobičajeno blag ukor, ali je, pre smenjivanja, čim je iz Niša krenuo prema Smederevu i Beogradu, poslao u Beč izveštaj pun svakojakih optužbi protiv Nikole Doksata de Moreta i još nekoliko oficira s kojima se sukobljavao.

Vest da se Nikola Doksat de Moret povlači bez predaje, on je, takođe, odmah prosledio u Beč, uz iskrivljavanje činjenica i uz teške optužbe da je reč o kršenju naredbe, kapitulaciji bez borbe i izdaji.

Ne znajući ništa o ovome, Nikola Doksat de Moret početkom novembra 1737. ulazi u Beograd uzdignute glave, sa osam hiljada sačuvanih vojnika i u nameri da o komandnim greškama generala Sekendorfa iscrpno i dokumentovano izvesti cara Karla VI lično, ali ga Sekendorfovi ljudi hapse čim je kročio na tle beogradske tvrđave i zajedno sa svim oficirima iz Niša bacaju u tamnicu.

Celokupna situacija posle pobede Turaka izaziva u Beču velike polemike, pa i polemike oko postupka Nikole Doksata de Moreta, koga jedni smatraju herojem, jer je spasao vojsku bez formalne kapitulacije, a drugi kukavicom i izdajnikom.

Na scenu, dabome, stupa princ Aleksandar fon Virtenberg, strpljivi osvetnik pun mržnje, veza i novca, najjačih oružja za osvetu, i angažuje mnoge profesionalne intrigante oko vojnog vrha i dvora da o Nikoli Doksatu de Moretu šire intrige iz celokupne njegove vojničke karijere, potkrepljene jedino prepisom presude iz Bavarske, a sam, lukavo i prijemčivo za uticajne Bečlije, frustrirane zbog vojničkog poraza, drži vatrene tirade o potrebi da neko od austrijskih generala u Srbiji mora da bude egzemplarno kažnjen u ime budućnosti carevine, uz diskretne naznake da je za to najpogodniji "onaj protestant", koji je Niš predao bez ispaljenog metka i isukane sablje.

Izložen sistematskim pritiscima, car Karlo VI, podržan od carske biskupije, fanatično opsednute protestantima u višim vojničkim krugovima, daje mig u pravcu na koji je ukazao upravo Aleksandar fon Virtenberg, i ratni sud u Beogradu, u procesu praćenom žestokim protestima žitelja nemačkog i srpskog dela varoši, stavlja tačku na liniju života Nikole Doksata de Moreta, osuđujući ga na najstrožu kaznu.

Smrtna presuda izaziva buru negodovanja i seriju novinskih kritika, ne samo u Beču već i širom Evrope, ali car Karlo VI na sve to ne obraća pažnju i odbija sedamdesetak molbi za pomilovanje, iako u međuvremenu, s više strana, pa i iz obaveštajnih izvora u Turskoj, dobija prave izveštaje o svemu što se događalo u Nišu i na južnom frontu.

Među onima koji su se obratili caru, moleći milost za osuđenog generala, bio je i grof Engel fon Vagrajn, čija je molba, posredstvom carske biskupije, otpremljena u Vatikan, odakle je, ubrzo, stigla naredba da se beogradski biskup, neočekivano naklonjen "jednom protestantu", povuče u Beč, gde mu se gubi trag.

Iza surovo kažnjenog i surovo pogubljenog Nikole Doksata de Moreta, projektanta i izvođača najskupljih fortifikacijskih radova u Evropi u prvoj polovini osamnaestog veka, od imovine je ostala samo skromna kuća u Beogradu, u blizini tvrđave.

Kuća je, ubrzo, sudski prodata da bi se nadoknadili dugovi koje je njen kratkotrajni i zlehudi vlasnik napravio da bi je kupio.

Jedinu ličnu vrednost, zlatnu dugmat za košulju, Nikola Doksat de Moret poklonio je čuvaru u tamnici pred odlazak na smaknuće.

Pred zamah sablje dželata obratio se nekolicini vojnika i oficira, kojima je spasao živote u Nišu, rečima "Zbogom, prijatelji moji, vi bar znate zašto umirem!", a onda mu je sobar namakao povez preko očiju.

S mesta na kome je 20. marta 1738. godine pogubljen graditelj beogradske tvrđave Nikola Doksat de Moret, Švajcarac u vojnoj službi Holanđana i Austrijanaca i u istorijskoj službi u Beogradu i za Beograd, tada se video najlepši deo Kalemegdana.





Milenko Vučetić

Blogged with Flock